• Check onze podcast over Neres, Bergwijn en Utrecht-uit!

Drie weken zonder Ajax is lang. Zeker in tijden van lockdowns, als veel andere zaken ook niet mogelijk zijn. Ik voel mij momenteel net zo’n zenuwachtige hond die trillend in zijn mand ligt te wachten tot hij eruit mag. In één streep op zoek naar zijn favoriete lantaarnpaal, zoals ik naar het stadion.

Zondag mag ik naar de Galgenwaard om verslag te doen van het duel tussen FC Utrecht en Ajax. Ik voel me bevoorrecht, want besef mij uiteraard heel goed dat het stadion verder leeg blijft en supporters hun heil thuis voor de buis moeten zoeken. Ik ben dus wel de laatste die moet zeuren over lockdowns, al wen ik nooit aan voetbal in een verlaten setting.

Toch vermaakt voetbal altijd. Ik smacht naar zondag. Hoe gaat Brian Brobbey het doen? Als invaller toonde hij al meerdere keren zijn waarde in het elftal van Erik ten Hag, maar als basisspeler moeten we het allemaal nog zien. Met bezoekjes aan FC Utrecht en PSV kan hij eventuele scepsis meteen wegnemen. Hij heeft bij sommigen nog wel een hartje te heroveren.

Sowieso ben ik nieuwsgierig naar de motivatie van de spelers. Voor de winterstop koste het gebrek daaraan al veel te veel punten. Tegelijkertijd is het ook vrij bizar dat Ajax al twaalf punten verspeelde met slechts vier tegendoelpunten. Vier. Laat dat eens doordringen. Vier. Aan de andere kant vlogen er 56 tegen de touwen. Toch staat Ajax tweede achter PSV en moet de achtervolging worden ingezet.

Dat gebeurt zonder David Neres en dat doet mij een beetje zeer. Elke selectie heeft een vrolijke nar nodig en ik ga de Braziliaan missen. Vijf jaar was hij Ajacied. Dat is veel langer dan menigeen tegenwoordig het shirt draagt. Toen hij kwam, was de Johan Cruijff Arena nog niet eens volledig rood gekleurd. Zo snel gaat de tijd. Neres was al te lang niet meer helemaal zichzelf, maar zijn vertrek stemt mij toch een tikje droevig.

Feit is dat Bergwijn wellicht snel écht reden heeft tot juichen: als hij het Ajaxshirt mag aantrekken.

Het is nu wachten op de komst van Steven Bergwijn. Als supporter heb ik daar gemengde gevoelens bij. Toen de aanvaller bij Spurs tekende, haalde hij mij net even te onnodig een wit voetje bij de Londense supporters door te roepen ‘hoe blij hij wel niet was met de uitschakeling van Ajax in de Champions League’. Hij had gedanst, gesprongen en alles. Het was nergens voor nodig, maar hij vond kennelijk van wel.

Als Kjell Scherpen destijds al strafregels moest schrijven, dan zal Bergwijn wel helemáál aan de beurt zijn. Ik ben benieuwd naar de aankondigingsvideo met Marc en Edwin: traplopen in de Arena, slagboom bedienen, Arenadek vegen, gras op De Toekomst maaien, schoenen poetsen, elke dag in een filmpje ‘sorry’ zeggen en zoeken naar niet verstopte paaseieren. Feit is dat Bergwijn wellicht snel écht reden heeft tot juichen: als hij het Ajaxshirt mag aantrekken.

Ajax houdt ondertussen geen rekening met dit soort sentimenten. En dat is misschien maar goed ook. De directie kan zich niet te veel door emoties laten leiden en de eventuele komst van Bergwijn kan sportief uitstekend uitpakken. Die andere Steven had nooit gekomen als Ajax puur op voorhand had geluisterd naar wat er allemaal werd geroepen.

Ondertussen kijk ik vooral uit naar zondag. ‘De rollende bal als medicijn voor chagrijn,’ zoals mijn collega Sander schreef in het voorwoord van ons magazine. Ik hoop op gretige Ajacieden die vanaf de herstart uitstralen dat het over is met de labbekakkerigheid in de eredivisie. Een ploeg die Utrecht bij de strot grijpt om een week later de verhoudingen recht te trekken in Eindhoven.

Ik hoop op lichtpuntjes, zoals fraaie doelpunten, oogstrelende combinaties, talenten die zich laten zien en vooral stadions die zich snel weer vullen met supporters.

Want supporters zijn hongerig. Hopelijk zijn de spelers dat ook.

• Sluit je aan bij SV Ajax voor een logische prijs van 14 euro!