Ik heb namelijk afgesproken met het tienjarige Ajax Kids Clublid Tess. Zij deed mee aan een prijsvraag en won een interview met Ajaxspeelster Tiny Hoekstra. Ik wacht Tess en haar moeder op bij de slagboom van Ajax’ trainingscomplex.

Langs de weg staat een plukje Ajaxsupporters voor handtekeningen en selfies. Davy Klaassen en Remko Pasveer stoppen keurig en draaien hun raampjes open. Vervolgens komt Oliver Edvardsen de hoek om in een voor hem veel te grote BMW. Hij komt echt maar net boven het stuur uit.

Ik sla het allemaal gade en maak aantekeningen in een boekje. Voor Lucas Rosa is dat reden om te stoppen. Hij wil best een handtekening uitdelen. Vriendelijk geef ik aan dat dit niet nodig is. Hij lacht beleefd, geeft snel gas en zoeft onder de openzwaaiende slagboom door.

Zo druppelen alle Ajacieden een voor een binnen. Als de laatste binnen is, arriveert Tess met haar moeder. Jammer genoeg net te laat om de Ajacieden voorbij te zien sturen. Goed gekleed is Tess wel: Ajaxkousen, -broekje én -shirt. In haar hand heeft ze een lijstje met vragen voor Hoekstra. “Ik ben wel een beetje zenuwachtig,” stamelt ze.

Die spanning is snel weg als ook Hoekstra ten tonele verschijnt. De twee klessebessen onder een stralend zonnetje over van alles en nog wat. Ik zie een toekijkende moeder smelten van trots. Als het interview erop zit, keren de twee tevreden huiswaarts.

Godts en Fitz-Jim worden van het kastje naar de muur gestuurd tot grote tevredenheid van de jubelende assistent-trainer Cavaletto.

Ik zet ondertussen koers richting het trainingsveld. Terwijl de selectie nog hard werkt in de gym, slepen Francesco Farioli en zijn team druk met doelen, prikpoppen en zakken vol ballen. De trainer komt kort een praatje maken, waarna de eerste spelers het veld betreden.

De twee vrienden Kenneth Taylor en Brian Brobbey tikken een balletje over, terwijl Jordan Henderson een bidon water in één teug lijkt leeg te slurpen. De lucht is strakblauw en de omstandigheden uitstekend. De media mogen een kwartiertje meekijken, dus veel meer dan warmdraaien en een rondo gaan we niet zien.

Dan vraagt fysiektrainer Callum Walsh de aandacht. Zijn stem schalt over De Toekomst en is zo’n beetje tot in Abcoude te horen. Met luide aanwijzingen jaagt hij de spelers door poortjes en langs pionnen. “Zig zag, zig zag, zig zag,” brult de Engelsman.

Bij een volgende oefening gaat het om reactiesnelheid. Plukjes spelers moeten bij het noemen van een oneven getal naar links sprinten en bij een even getal naar rechts. Later wordt het lastiger met het noemen van windrichtingen. Walsh kan ter verwarring zomaar een tegengestelde schijnbeweging maken. “Don’t follow me,” roept hij dwingend als dat toch gebeurt.

We pakken nog net een rondo mee, waarbij Mika Godts en Kian Fitz-Jim in het midden staan. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd, tot grote tevredenheid van assistent-trainer Daniele Cavaletto. “Mamma Mia-rondo,” jubelt hij. Ondertussen houdt Dies Janse het aantal keer bij dat wordt overgespeeld: “34, 35, 36…”

Dan voel ik een hand op mijn schouder. Het is de beveiliger. Het kwartier zit erop. We moeten weg, zodat Farioli en zijn manschappen zich in alle rust kunnen voorbereiden op de krachtmeting met Eintracht Frankfurt.

Hopelijk zien we donderdag ook een Mamma Mia-wedstrijd.

Aanbevolen

Kantoor Farioli hing vol foto’s: ‘Het leek wel La casa de papel’