Weten die analisten wanneer Ajax zichzelf pas echt verloochende? Toen het achttiende stond op de ranglijst. Op de laatste plek. Toen elke counter zowat een tegentreffer was. Toen we eraf gingen tegen amateurs in het KNVB-bekertoernooi en toen we keihard voor lul stonden in De Kuip. Toen er op bestuurlijk niveau van alles mis was en alle vuile was continu buiten hing. Dát was Ajaxonwaardig.

Dat is allemaal nog maar heel kort geleden, maar sommigen vergeten snel. We moeten niet doen alsof het volstrekt normaal is dat de huidige topfitte selectie acht punten losstaat onder leiding van een bevlogen technische staf. Veel mensen lijken het in elk geval lastig te vinden. We zijn ineens weer Lucky Ajax of verloochenen onszelf onder leiding van deze technische staf.

Een staf – met Francesco Farioli als eindverantwoordelijke – die veel meer uit spelers haalt dan wie dan ook vooraf had kunnen bevroeden. In Youri Baas en Kian Fitz-Jim zag niemand het zitten, maar kijk nu toch eens. Jorrel Hato levert straks heel veel geld op in zijn rol als linkervleugelverdediger. Josip Sutalo wordt geroemd, maar vorig jaar uitgelachen. En Kenneth Taylor? Hij is plots onmisbaar. Niemand fluit hem meer uit. Dit seizoen wordt heel veel transferwaarde gecreëerd binnen de lijnen.

En zo zijn er nog tal van voorbeelden, terwijl onder de motorkap nog zoveel meer moest worden gerepareerd. De afgelopen winterse transferperiode zette Alex Kroes daar weer een stapje in. Een lastige taak met de erfenis van zijn voorgangers. Het lukte. Daardoor ontstond meer ruimte in de kleedkamer om jeugdspelers steevast aan het grote werk te laten ruiken. Dat laatste is juist heel erg typisch Ajax. 

Hoe in hemelsnaam kunnen analisten zo zeuren over de speelwijze? Gelukkig zijn supporters – over het algemeen – wat realistischer.

We lijken soms vergeten dat Ajax vorig jaar 61 eredivisietreffers om de oren kreeg. Na 34 wedstrijden had onze club 56 punten verzameld. Ajax heeft nu – na 24 duels – al vier punten meer dan in het volledige vorige rampseizoen. De ploeg scoorde 52 maal en kreeg slechts achttien doelpunten tegen.

Het is bijna niet te begrijpen hoe ongekend kritisch mensen kunnen zijn nu Ajax totaal onverwacht in een titelrace verzeild is geraakt. Een jaar nadat je compleet dood en begraven was. Hoe in hemelsnaam kunnen analisten zo zeuren over de speelwijze? Gelukkig zijn supporters – over het algemeen – wat realistischer.

Zij begrijpen dat je niet alles tegelijk kunt hebben. Ajax was doodziek en is gelukkig aan de beterende hand. Dat gaat met kleine stappen voorwaarts en soms een stapje terug. Oogstrelend voetbal zien we inderdaad slechts bij vlagen, maar we zien wel een ploeg die keihard knokt. We zien eveneens plezier, een defensief sterke organisatie, veerkracht en een grote omslag in het professioneel beleven van je vak als voetballer.

Farioli en zijn collega’s persen en wringen momenteel werkelijk alles uit deze groep spelers. Een groep die volledig vertrouwt op de koers die hun coach vaart. Een trainer die bij zijn aantreden een volledige murw geslagen selectie voor de kiezen kreeg. Een groep voetballers waarin eigenlijk niemand precies wist waar-ie aan toe was. Nu is er duidelijkheid op vrijwel alle fronten. Van los zand is geen sprake meer.

Hoe Farioli en zijn collega’s dat allemaal stoïcijns hebben weten te managen, is onwijs knap. En dat ze iedereen daarin meekrijgen. Wat verwachten mensen nou eigenlijk voor wonderen? Baas is goed, maar geen Daley Blind. Godts is handig, maar geen Dusan Tadic. Hato presteert prima, maar is geen Nico Tagliafico. Gaaei doet wat hij kan, maar is geen Noussair Mazraoui.

Als Farioli nu óók wekelijks leuk voetbal zou spelen met deze groep, was hij helemaal een tovenaar geweest.

De opgepoetste spelers zijn topfit en blessures zijn er amper. Een wezenlijk verschil met vorig seizoen. Toen was er van topsportcultuur weinig sprake meer bij Ajax. Jordan Henderson schrok zich het apelazarus van wat hij aantrof. Ook Remko Pasveer luidde de noodklok in de openbaarheid. Klaassen keerde terug en voelde meteen dat Ajax eindelijk weer de juiste afslag had genomen.

Er is op alle terreinen een enorme omslag gemaakt. Dat is merkbaar. Waar de meeste Ajacieden fit zijn voor de beslissende fase van het seizoen, vallen ze in Eindhoven en Rotterdam bij bosjes om. Het is ook niet snel goed bij analisten. Peter Bosz wordt te aanvallend voetbal verweten. “Het mag wel wat realistischer,” wordt dan gezegd. Maar als Ajax realistisch voetbalt, is dat juist weer niet goed. 

Verwijt ons gerust scorebordjournalistiek als we kijken naar de ranglijst, maar het grote doel is Champions League – en al het geld dat daarbij komt kijken – halen. Het miljoenenbal levert keiharde knaken op die in Amsterdam broodnodig zijn. Ajax heeft die inkomsten nodig om de volgende stap te zetten, terwijl op de achtergrond de jeugdopleiding een enorme boost krijgt en de club verder gezond wordt gemaakt.

Wij houden ook van oogstrelend Ajaxvoetbal en zagen Ajax dramatisch voetballen in Almere. Maar resultaten halen, staat nu voorop. Juist om de middelen te creëren die weer een volgende stap mogelijk maken. Ook als daar soms betonvoetbal voor nodig is. Als Farioli nu óók wekelijks leuk voetbal zou spelen met deze groep, was hij helemaal een tovenaar geweest. 

Wij zien vooral heel veel mooie en goede dingen gebeuren bij Ajax, maar je moet het wel willen zien. Stap voor stap. En de club is er nog lang niet.