De laatste keer dat we elkaar zagen, was in de Ajax Fanshop in 2022. Onverwacht, vaak het leukst, op de vroege ochtend na de Champions Leaguewedstrijd tegen Benfica, waar Maxwell vanuit zijn toenmalige functie bij de Uefa en Fifa op de tribune zat. Ik wist dat Ajax een speciaal plekje in zijn hart heeft, maar zag nu met eigen ogen het bewijs daarvoor. De 156-voudig Ajacied stond bij de kassa om enkele Bob Marleyshirts voor zijn kroost af te rekenen.

We kennen elkaar inmiddels 23 jaar, een periode waaraan ik fijne herinneringen bewaar. Allereerst natuurlijk bij Ajax zelf, voor zijn eerste interviews met Ajax Life, toen nog een krant. We deelden een passie voor Formule 1, specifiek voor jeugdheld Ayrton Senna, Braziliaan, verongelukt op de dag van Ajax’ kampioenswedstrijd tegen sc Heerenveen in 1994.

Later onderhielden we voor een dagboek dagelijks contact tijdens een Olympisch kwalificatietoernooi met Brazilië onder 23 in 2004 en zocht ik hem op bij FC Barcelona in 2011. Hij toverde zijn wedstrijdshirt uit zijn tas en signeerde deze met de tekst ‘Ik ben nog steeds Ajacied!’ Het shirt siert sindsdien de muur op de redactie van Ajax Life.

Ons laatste grote interview was bij Paris Saint-Germain in 2018. Daar drapeerden de fotograaf en ik het Ajaxshirt van seizoen 2003/2004 over zijn schouders, voor het oog van sterren als Kylian Mbappé, Neymar en Dani Alves.

“Zien ze daar ook eens een legendarisch shirt,” zei ik met een knipoog, maar ook met oprechte trots. Wederom volgde een mooi gesprek over zijn Ajaxperiode, specifiek over dat ene seizoen waarin hij door supporters werd verkozen tot Ajacied van het Jaar.

Eerder ontdekten we een gezamenlijke Nederlandse kennis te hebben: Andre. Ooit mijn jeugdtrainer, maar in Brazilië een van de trainers van Maxwell bij Cruzeiro, waar Ajax hem wegplukte in 2001. Hoewel, Ajax scoutte hem op het internationale jeugdtoernooi in Terborg.

Er is een foto van Maxwell, een dag na dat toernooi, bij de Johan Cruijff Arena, waar het jeugdteam een rondleiding kreeg. Trots zit hij voor het stadion, het clublogo groot achter zijn rug, niet beseffend dat hij vlak daarna bij diezelfde club zijn eerste profcontract zou tekenen.

Meer dan zijn doelpunten beklijft zijn sierlijke invulling op de linkervleugel. Iets wat ik daarna zelden in die attractieve en elegante mate zag.

Maxwell verdient deze ode alleen al voor zijn eerste jaar bij Ajax. De Braziliaan speelde ijzersterk in zijn debuutseizoen, waarin hij als linksback annex linkshalf 31 wedstrijden in actie kwam en de dubbel pakte.

Wat zijn prestatie zo knap maakte? Halverwege de eerste seizoenshelft overleed zijn vier jaar oudere broer Gustavo aan de gevolgen van een auto-ongeluk. Maxwell was nog onderweg in het vliegtuig toen zijn broer diens laatste adem uitblies. Eenmaal terug in Amsterdam, herpakte hij zich met de steun van zijn teamgenoten en speelde hij met een voetbalhart voor twee.

De Braziliaans jeugdinternational maakte de sprong naar volwassenheid. Hij werd ieder seizoen beter. Zoals je als Ajacied hoopt, maar zoals het lang niet altijd gaat. Maxwell speelde taakbewust, was zelfbewuster, betrouwbaarder voor zijn trainer en professioneler in de kleedkamer.

Tussen 2001 en 2005 speelde hij 156 officiële wedstrijden, waarin hij tien keer scoorde. Meer dan zijn doelpunten beklijft zijn sierlijke invulling op de linkervleugel. Iets wat ik daarna zelden in die attractieve en elegante mate zag.  

Zijn laatste periode bij Ajax stond in schril contrast met de mooie voorafgaande seizoenen. In de halve finale van het KNVB-bekertoernooi, op 21 april 2005, liep hij op bezoek bij Willem II een zware kruisbandblessure op. Dat betekende revalideren tot zijn contract zou aflopen in 2006. 

Ajax kwam in 2005 niet met een goed contractvoorstel, vond Maxwell. Hij koos daarom voor Internazionale, dat hem wel een mooie aanbieding deed en alle revalidatiezorgen overnam. De Braziliaan koos in een onzekere periode van zijn loopbaan voor zekerheid.

Terugblikkend op zijn Ajaxperiode en de vele prijzen, zei hij die middag in Parijs: “Mensen zeggen vaak dat de laatste titel je mooiste is, maar bij mij was dat juist andersom. Bij Ajax werd ik voor het eerst kampioen Dat voelde geweldig, op het Leidseplein, een oceaan van fans. We hadden een jong team en maakten indruk.”

Deze laatste ode is onderdeel van onze inmiddels gesloten iconenverkiezing, waarin we op zoek gingen naar de 125 meest iconische Ajaxvoetballers uit de roemrijke geschiedenis. We presenteren de door jullie samengestelde selectie in de jubileumeditie van ons magazine Ajax Life, welke op dinsdag 18 maart verschijnt.

Aanbevolen

Ode aan: Luis Suarez