De ene na de andere oud-Ajacied stopte de afgelopen jaren. Dat hoort erbij. De enige zekerheid in het leven was dat Vertonghen en Alderweireld altijd doorgingen. Ze waren het centrale Ajaxduo op die geweldige 15 mei in 2011. Een dag die ziel bracht in wat nu de Johan Cruijff Arena heet.

Het staat me nog zo helder voor de geest… Het laatste fluitje van Pieter Vink klonk. Iedereen buitelde over elkaar heen. De toen 24-jarige Vertonghen viel meteen met z’n knieën op de grasmat, hevig geëmotioneerd. Ogen dicht, schreeuwend, gebalde vuisten en shirt in de mond. De derde ster was binnen. Eindelijk.

Uren later nam Vertonghen het voortouw op het Museumplein. Hij zong samen met de Ajaxselectie een greep uit het repertoire van Vak410. Dat de Belg zangtalent had, bewees hij een jaar eerder al bij de KNVB-bekerhuldiging na een finale tegen Feyenoord over twee wedstrijden. “Het zijn maar…”

Een actie waar hij later niet met trots op terugkeek. Hij noemde het olie op het vuur en hij had er spijt van. Toch vonden veel supporters in Amsterdam het prachtig. Legendarisch zelfs. Dennenappel onder de arm en schreeuwen in de microfoon. Wat je er ook van vond of vindt, vergeten doen we het nooit.

En dat geldt ook voor de kanonskogels die Alderweireld soms afvuurde op de vijandelijke goal. Zijn grote stappen op het veld, de Andreaskruizen op zijn bovenarm getatoeëerd. Beide mannen kwamen als talent en vertrokken als topvoetballer. In Amsterdam werden ze uitgeroepen tot Talent van het Jaar. Vertonghen in 2008, Alderweireld twee jaar later. Vertonghen was al Super Jan toen hij in 2012 ook nog eens Ajacied van het Jaar werd.

Ze voelden zich thuis in Mokum. Wat hoopte ik tijdens de jaren dat ze elders waren dat ze ooit terug zouden keren…

Ze voelden zich thuis in Mokum. Wat hoopte ik tijdens de jaren dat ze elders waren dat ze ooit terug zouden keren… Het contact tussen het duo en de club bleef bestaan, zeker in de tijd van Marc Overmars. Elk jaar hoopte ik stiekem opnieuw dat Vertonghen of Alderweireld hun loopbaan in Amsterdam wilden beëindigen. Op zeker moment werd wel duidelijk dat dit nooit ging gebeuren. 

Wat rest zijn prachtige herinneringen van twee van de beste Belgen die het wit-rood-wit van Ajax droegen. Dat zij na dit seizoen stoppen, maakt me toch een beetje weemoedig. De tijd schiet onverminderd snel aan ons allemaal voorbij. Van de mannen die minuten maakten op de dag van de derde ster, zijn er nog maar zeven actief als profvoetballer. 

Gregory van der Wiel (37), Siem de Jong (36), Demy de Zeeuw (41), Andre Ooijer, Eyong Enoh (39), Miralem Sulejmani (36) en Lorenzo Ebecilio (33) zijn al gestopt. Dat geldt natuurlijk ook voor Maarten Stekelenburg (42), die tijdens de kampioenswedstrijd helaas geblesseerd was.

De volgende mannen zijn nog altijd – in meer of mindere mate – te bewonderen op de profvelden: Kenneth Vermeer (39, PEC Zwolle), Nicolai Boilesen (33, FC Kopenhagen), Vurnon Anita (35, FC Volendam), Christian Eriksen (33, Manchester United) en natuurlijk Daley Blind (35, Girona FC). 

En daar horen Ajaxhelden Vertonghen (RSC Anderlecht) en Alderweireld (Royal Antwerp FC) bij. Nog wel, want ook zij zetten er binnenkort een punt achter. Of wat ons betreft een dik uitroepteken. Dat juist dit duo ermee ophoudt, voelt voor mij alsof er een boek wordt dichtgeslagen. Gelukkig wel een mooi boek. En jullie zorgden dat ze ook in ons iconennummer van Ajax Life terecht kwamen.

Bedankt voor alle mooie momenten.

Aanbevolen

SV Ajax presenteert speciale jubileumeditie van magazine Ajax Life!