• Ajax Life Podcast #191 - Magische avond in Mokum!

Al voor het weekeinde van Ajax - AZ staan er op de redactie van Ajax Life een paar dozen vol met nieuwe magazines. Vers van de pers, met een heerlijke cover vol Ajaxiconen. De club bestaat 125 jaar. Daarbij past een hommage aan de 125 grootste Ajacieden, samengesteld door de stem van de tribune, de Ajaxsupporters zelf dus.

Het idee om enkele oud-spelers een magazine te overhandigen, brengen we pas na Ajax - AZ ten uitvoer. Waarom? Het magazine verschijnt pas vanaf Ajax’ verjaardag op dinsdag 18 maart en we willen niet dat er voortijdig iets uitlekt. Over een oud-speler van in de tachtig maak ik me geen zorgen, maar zul je net zien dat diens trotse (klein)kind de cover al prijsgeeft op sociale media.

Op maandag open ik mijn adresboekje en begin te bellen om zo een ‘Ajax Life Tour’ samen te stellen. Eerste halte: Nieuwegein. Daar ontmoet ik een veelbesproken Ajacied die ik helaas nooit ‘live’ zag schitteren, omdat ik nét te jong was. Een speler met jongensachtige branie en een hang naar het onverwachte, zoals hij in ons iconenmagazine wordt beschreven. Maar ook de Ajacied die door een hersenbloeding vroegtijdig moest stoppen met voetballen.

Rob de Wit doet zelf open als ik aanbel. Hij ziet er goed uit en is vrolijk. In de huiskamer hangt een kunstzinnig schilderij van zijn beroemde stiftje tegen Hongarije. Hij wordt er nog steeds op aangesproken. Als ik hem het magazine laat zien, beginnen zijn ogen te stralen van trots.

Veel tijd is er niet, want er staan nog twee ritjes naar Baarn en Hilversum op het programma. Een beginnersfout natuurlijk, want Rob zit op de praatstoel. Zijn Ajaxverhalen zijn mooi en verslavend. Opstaan lukt me dan ook niet, vertrekken wil ik niet. Zijn vrouw heeft het door en kapt de fijne kennismaking vriendelijk af. Wordt ongetwijfeld nog eens vervolgd, spreken we af. Bij het vertrek heeft de grijnzende Rob nog een boodschap met een knipoog voor zijn maatje Marco van Basten. “Zeg hem maar dat ik het onbegrijpelijk vindt dat hij ook in de lijst staat.”

Ondanks de beginnende avondspits op de Utrechtse ring, kom ik op tijd aan in Baarn. In de straat is het even speuren tot zich een nette meneer meldt, niet geheel toevallig de man naar wie ik op zoek was. Klaas Nuninga, bijna 85 jaar, nodigt me vriendelijk uit. Ik schuif aan rond borreltijd. Zijn vrouw bladert enthousiast door het magazine en zwijmelt weg in nostalgie. Al zestig jaar zijn ze samen. Al zestig jaar beleven ze Ajax dus ook samen. De vrouw achter de speler. Als supporter denk je daar niet vaak aan.

Net als De Wit lepelt Nuninga de ene na de andere anekdote op. Even vermoed ik dat hij aan een interview wil beginnen, maar ik kom toch echt alleen even voor een fotomoment met het magazine. We parkeren de mooie anekdotes en maken de foto. Ik laat vier magazines achter, maar krijg in de auto al een appje of ik er nog een paar heb. Voor de kleinkinderen. Toevallig sta ik nog voor de deur, dus ik bel weer aan. De grijns is groot, de dankbaarheid ook. Ajax maakt rijk. Dat zag ik bij De Wit en nu weer.

Litmanen blijft een man van weinig woorden, maar wat hij zegt, snijdt hout.

Een uur later schuif ik aan bij de redactie van Rondo, het voetbalpraatprogramma van Ziggo. Daar zitten Marco van Basten en Wim Kieft. De eerste was bij Ajax de opvolger van de tweede. Via een bevriende redacteur is het contact snel gelegd. Mooi, twee vliegen in één klap.

Van Basten meldt zich als eerste. Hij lacht om de opmerking van De Wit, bladert door de hem wel bekende editie van Ajax Life en is er zichtbaar blij mee. Dit vindt hij dus wél leuk, bedenk ik me. Een stadion vol adoratie hoeft voor hem niet per se. Waarom dit dan wel? Wellicht is het de minder confronterende uiting van respect voor de voetballer die hij ooit was en nog had kunnen worden. Enfin, we maken de foto en hij vertrekt naar de studio.

Kieft is wat minder spraakzaam en voorbereid. We kennen elkaar niet echt. Dat helpt niet mee. Als ik hem uitleg wat de bedoeling is, poseert hij echter probleemloos en vertrekt hij weer net zo snel naar de redactieruimte. Prima. Missie geslaagd.

Een ochtend verder is het 18 maart en viert Ajax zijn verjaardag. Dat ‘vier’ ik al vroeg op de dag in stijl met collega Matthijs, idolaat van Jari Litmanen. Ik parkeer mijn aftandse auto naast een dure BMW bij het Hilton en app de Fin dat we in de buurt zijn voor het kiekje. In het lentezonnetje is deze snel gemaakt. Oók die met Matthijs.

Litmanen blijft een man van weinig woorden, maar wat hij zegt, snijdt hout. We hebben het terloops over de ontknoping van de eredivisie en hoe de wereld er na PSV - Ajax uitziet. “Het mooiste aan sport? Als je zelf de regie in handen hebt,” zegt Litmanen. Daar moeten de Ajacieden het mee doen.

Ondertussen rijst op de redactie de vraag wanneer we ons fotoverslag van deze ontmoetingen online gaan zetten. Dat wordt donderdag, maar ik merk aan mezelf dat ik steeds meer oud-spelers wil bezoeken. Het is een verslaving. Hoe meer, hoe beter. “We hebben er nu toch wel genoeg?” zegt een collega. Nee, een paar erbij is altijd beter, vind ik. Mijn eigen lijst wordt nog aangevuld met Davy Klaassen, de jongste iconische Ajacied, Rob en Richard Witschge, Dick Schoenaker en Lasse Schöne.    

Anderen scoren op De Toekomst foto’s van Sonny Silooy, Jan Wouters, John Bosman, Sjaak Swart en Ronald de Boer. Collega Yoeri bezoekt Arnold Mühren en laat hem poseren bij het standbeeld van diens broer Gerrie. Daarna gaat hij langs bij het illustere duo Heinz Stuy en Piet van der Kuil, de oudste Ajacied in onze iconeneditie. Tussentijds komt collega Fabian met de prima suggestie om een magazine in de handen te leggen bij de standbeelden van Johan Cruijff en Bobby Haarms, nabij de hoofdingang van de Johan Cruijff Arena.

Daarmee zijn we over de finish, om in wielertermen te blijven. Jammer, want deze unieke, verslavende dagelijkse Tour d’Ajax smaakt naar meer. Het fotoverslag staat inmiddels online, maar ik sluit niet uit dat ik er nog een paar ga bezorgen.

Is Donny van de Beek al in het land?     

Aanbevolen

Ajaxiconen ontvangen jubileumuitgave magazine Ajax Life