We begrepen dat er een enorme politie- en legermacht was opgeroepen rondom de wedstrijd. Als we bij het restaurantje aankomen, is er echter weinig blauw te ontdekken. Wel zien we 450 dapp’re strijders die de verre reis naar Azerbeidzjan hebben gemaakt. Al snel komen alle reisverhalen ter sprake.  

We horen hoe Ajacieden vanaf Milaan via Boedapest naar Bakoe vlogen. Op de terugweg pakken ze nog ‘even’ Abu Dhabi en Egypte mee. Sommige supporters kiezen er ook voor om er een weekeinde Istanbul aan vast te plakken. Of ze blijven een dagje langer in Bakoe om de omgeving te verkennen. Hoe vaak brengt Ajax je immers op zo’n bijzondere bestemming?

Zodra iemand ‘go’ roept en de zwaailichten aan gaan, zetten de bussen zich in een colonne in beweging. In het voorste politieautootje hangt een agent uit het raam. In zijn hand heeft hij een lichtgevend stokje. Hij maant alle weggebruikers een baan op te schuiven. Hup, we moeten erlangs! Met het inmiddels bekende getoeter en gevloek banen we ons een weg door het hectische verkeer van Bakoe. 

Na een halfuur rijden, komen we aan bij het stadion. We moeten nog een stukje lopen door een donker bos richting het uitvak. Daar staat alleen een piepklein poortje open. Een voor een moeten we door het smalle hekje. Daarna worden we gecontroleerd met een detector. Het ding bliept zich werkelijk een slag in de rondte. De bewakers hebben er geen erg in. Doorlopen maar!

Eenmaal binnen zien we pas de aangekondigde politie- en legermacht. De mannetjes zitten keurig in een rijtje langs het veld, op veel te kleine krukjes. Ik krijg er op een of andere manier onwijze schoolreisje-vibes van. Ondertussen knalt Freed from desire voor de vierde keer in korte tijd uit de speakers. De familie Tadic zal hier wel aandelen hebben, of zo. 

De legermeneertjes marcheren in groepjes langs het uitvak. Iedere stadionganger weet dan wel hoe laat het is.

In de vakken naast ons zwaait een klein groepje Qarabagsupporters aandoenlijk met hun mobieltje naar het uitvak. Op de schermpjes zien we Feyenoordlogo’s. Kort na de eerste rode kaart zwaaien we vrolijk terug. Het ‘Always look on the bright side of life’ wordt jennend ingezet. Wie de bal kaatst…

De wedstrijd zelf is energieloos. Dat voel je ook in het uitvak. De boel komt pas echt op gang bij de 0-2 van Wout Weghorst. Dan gaat het ook gelijk keihard. Na afloop moeten we zoals gewoonlijk nog even blijven zitten. De legermeneertjes marcheren ondertussen in groepjes langs het uitvak. Iedere stadionganger weet dan wel hoe laat het is. 

‘Tu tu tu tuuu, tu tu tuuu.’ Het bekende deuntje uit The A-Team wordt ingezet. De in camouflage geklede mannetjes proberen hun gezicht in de plooi te houden, maar je ziet dat ze het stiekem best grappig vinden. Iedere keer als een colonne zich in beweging zet, klinkt er vanuit het uitvak gejuich. ‘Heuij, heuij, heuij!’

Terwijl we op de metro wachten, spreekt een groepje thuissupporters ons aan. We krijgen een warme handdruk en de felicitaties. Als we erkennen dat Ajax flink wat cadeautjes van de arbitrage heeft gehad, krijgen we ook Qarabagstickers in onze handen gedrukt. Het aanbod om shirtjes te ruilen, slaan we vriendelijk af. 

De klok slaat twaalf uur als we terugkomen in het hotel. Daar besluiten collega Floris en ik de laptop nog even open te klappen. Een medewerker biedt ons ijskoude biertjes en Azerbeidzjaanse kaas aan. Ook laat hij op zijn mobieltje een screenshot van de einduitslag zien. “For you good, for me no so good,” zegt hij beteuterd. Als de pilsjes op zijn en de artikeltjes weggewerkt, duiken we ons bed in. 

Het was een onvergetelijk tripje.

Aanbevolen

Ajacieden op avontuur in Azerbeidzjaanse bergen