In de redactiemailbox van Ajax Life troffen we woensdag een aantal geweldige foto’s aan. Daarop zagen we een groep Ajacieden op de meest uiteenlopende plekken in Bakoe en omstreken. De Amsterdamse vlag trots in de hand. Nieuwsgierig naar het verhaal, namen we contact op met deze reislustige supporters. De 27-jarige Timo van Baarsen staat ons te woord.

Hi Timo! Aan jullie foto’s te zien, hebben jullie al heel wat meegemaakt. Wanneer zijn jullie naar Azerbeidzjan vertrokken?
“Zeker! Wij kennen elkaar van voetbalclub RODA’23 in Amstelveen en zijn met z’n vieren op reis. Dennis, Fabian en ik vlogen zondag via Ankara naar Bakoe. Florian kwam een dag later, want hij pakte in het weekeinde nog een feestje mee tijdens ADE.”

Ik begreep dat die eerste dagen al bijzonder waren?
“Klopt, de regen kwam namelijk met bakken uit de hemel. Echt niet normaal. De straten stonden blank. Florian arriveerde midden in de nacht in het hotel. Hij had vanaf het vliegveld een taxi besteld, al leek het ritje meer op een boottocht. Op een gegeven moment weigerde de taxichauffeur plots nog verder te rijden, tenzij er extra werd betaald. Florian had weinig cash geld op zak, maar twee pakjes sigaretten uit de plaatselijke supermarkt volstonden ook. Zo gaat dat hier dus. Uiteindelijk kwam hij veilig aan.”

Een dag later begon het grote avontuur. Vertel!
“Op het vliegveld huurden we een Lada. Zo’n kleine Russische auto, die we bij 3 op Reis hadden gezien, toen Chris Zegers in Azerbeidzjan was. Dat wilden we ook. Er zit geen airbag in en alle gordels zijn kapot, maar de verhuurder zei dat we die hier niet nodig hebben, haha! Achterin is wel een enorme geluidsinstallatie geplaatst. Ik denk dat die meer dan de helft van de waarde van de auto vertegenwoordigt. Dus we zetten regelmatig Three little birds op. Dan blazen we iedereen van de weg, haha! Vervolgens konden we koers zetten naar het binnenland.”

Dennis, Fabian, Timo en Florian in traditionele kleding. © Timo van Baarsen

Waar heeft de reis jullie gebracht?
“We zijn naar Lahic gereden. Dat is een bergdorp op zo’n 1500 meter hoogte. Er ligt geen asfalt en de straatjes zijn extreem smal. Vooral de route ernaar toe was spannend. Daarvoor moet je over een van de meest gevaarlijke wegen van de wereld. Terwijl het de dag ervoor zo hard had geregend… Het weerhield ons niet om te gaan. De weg had diepe afgronden, zonder vangrail. We moesten kuilen ontwijken en soms miste er plots een stuk weg. Onze Lada haalde een toerental… Niet normaal. Dat autootje wist niet wat hem overkwam. Door rustig te rijden, was het echter goed te doen. We verbruikten flink wat brandstof, maar gelukkig kost benzine hier maar vijftig cent per liter.”

Hoe was Lahic?
“Het is een oud dorp, waar de tijd heeft stilgestaan. We zijn er op de foto gegaan in traditionele Azerbeidzjaanse kleding. Ons guesthouse was een soort huisje bij iemand in de achtertuin. We sloegen wat lokale biertjes in en maakten er een zelf een proeverij van. Aan het begin van de avond was er echter al niks meer open in het dorp, terwijl we nog moesten eten. Gelukkig was een ouder echtpaar bereid om hun restaurant speciaal voor ons open te gooien. Kregen we kip en lam van de grill. Echt ontzettend lieve mensen.”

De mannen zijn inmiddels terug in Bakoe! © Timo van Baarsen

En toen terug naar Bakoe?
“Klopt! Het is speciaal om hier te rijden. Continu kwamen we kuddes schapen en koeien tegen. Onderweg maakten we uiteraard nog wat foto’s met de Amsterdamse vlag. Op een gegeven moment reden we langs een soort paleis. Dat bleek een luxe hotel te zijn, waar de prijzen desondanks bleken mee te vallen. Zaten we plots te eten te midden van de selectie van Samaxi FK. Dat is de nummer zes van de Azerbeidzjaanse Premier League. Er spelen zelfs nog een paar van die verdwaalde voetbalavonturiers uit Europa.”

En dan vrijdag weer naar huis?
“Nee, we hebben een terugvlucht geboekt via Georgië. Daar pakken we nog een paar dagen Tbilisi mee. Een paar maanden geleden verscheen op sociale media een afbeelding van een geweldige mural van Shota Arveladze in die stad. Daar gaan we naar op zoek. Een mooie afsluiter van een nu al legendarische trip.”

Aanbevolen

Weghorst verklaart manier van juichen: ‘Fans sturen me vaak drie kruizen’