Een enthousiast kletsende en veel wakkerdere vrouw in het stationswinkeltje helpt me aan een beker sterke koffie. Terwijl ik de slaap uit mijn ogen en de melk door mijn koffie roer, rolt de trein binnen. Op het perron is het – voor m’n gevoel uit het niets – ineens drukker geworden. Waar komen die mensen allemaal ineens vandaan?

In de Ajaxgroepsapp gaat het uiteraard over de reis naar Azerbeidzjan. “Ajax vliegt ook dinsdag al. Een dagje eerder dan normaal.” Een gevatte reactie volgt vrijwel meteen: “Moet Normaal daar optreden? Wist niet dat Bennie Jolink zo populair was in Bakoe!” Het niveau is meteen hoog op de vroege morgen.

Op Schiphol gaat alles onwijs vlot. Binnen een kwartiertje ben ik door de security en paspoortcontrole heen. Snel een tweede bak koffie scoren. Waar de regen maandag nog met Bakoe (sorry) uit de lucht viel op de plaats van bestemming, daar voorspelt mijn weerapp de komende dagen louter zon en een temperatuur van zo’n negentien graden. 

Als collega Lindy arriveert, regelen we alvast de eSims voor op onze mobieltjes. De serieus dikke Boeing 777-300 naar Istanbul gaat op tijd. Dat is goed nieuws, want de overstaptijd in Turkije is krap en de luchthaven daar enorm. Op het schermpje in de stoel voor me speel ik Angry Birds. Ik bak er geen hol van. Achter me zitten twee Ajacieden die hopen dat ze dezelfde aansluiting als ons halen.

De Ajacieden op de vlucht worden na het uitstappen tegengehouden door een vriendelijke meneer. ‘Baku, Baku, Baku, Baku,’ herhaalt hij steeds. De bedoeling is dat we hem volgen.

Na de landing rolt het vliegtuig naar gate D19. We moeten naar B2. De Ajacieden op de vlucht worden na het uitstappen tegengehouden door een vriendelijke meneer. “Baku, Baku, Baku, Baku,” herhaalt hij steeds. De bedoeling is dat we hem volgen. Hij brengt ons naar B2, zodat ze bij Turkish Airlines zeker weten dat alle Ajacieden direct goed lopen en niet verdwalen op het vliegveld.

De man komt heeeeeel rustig in beweging. In een soort Ajaxtreintje lopen zo’n veertien (niet precies geteld, maar voor het verhaal mooi getal) Ajaxsupporters achter hem aan. Als een Ajaxtreintje. Een boemeltje, dat wel, want hard gaan we niet. We gaan loopband op en loopband af, roltrap op en roltrap af. Af en toe kijkt de meneer om of we allemaal nog braaf volgen. Gelukkig draagt hij geen vlaggetje.

Ondertussen gaat het over de bijzondere trip naar Bakoe. Bij sommigen waren er twijfels. Gaan we wel of niet? Maar het besef dat deze trip uniek is, trok ze over de streep. Wanneer kom je nou in Azerbeidzjan? Anderen hoopten vooraf juist al vurig op precies deze loting. 

In een kleiner toestel vervolgen we onze reis naar Heydar Aliyev International Airport. Op het schermpje met vluchtinformatie zie ik de route over Turkije, Georgië en Armenië. Landen als Syrië, Rusland, Irak, Libanon en Iran verschijnen links en rechts eveneens op beeld. Die zie je doorgaans niet als je achter Ajax aan reist. We zijn best een end weg.

Als iemand achter hem ook de claxon gebruikt, trekt onze chauffeur woedend zijn gordel los, stuift uit zijn auto en scheldt degene achter hem helemaal verrot.

Tijdens de daling over het water trekt de skyline van Bakoe aan mijn raampje voorbij. De Flame Towers zijn vanuit het vliegtuig uitstekend te zien. De vlag van Azerbeidzjan wordt erop geprojecteerd. Zoals wel meer gebouwen kleurrijk worden opgelicht. 

Op de moderne luchthaven staat een man met een bordje te zwaaien. De naam van collega Lindy staat erop. We volgen hem naar zijn auto. Hij brengt ons – driftig toeterend naar alles wat beweegt – naar ons hotel. Als iemand achter hem ook de claxon gebruikt, trekt hij woedend zijn gordel los, stapt uit en scheldt degene achter hem helemaal verrot. Niet dat we het verstaan, maar vrolijk klinkt het allemaal niet. 

Met een doffe klap slaat het portier dicht en vervolgen we onze reis. Over brede wegen passeren we grote moderne gebouwen. Het door Lindy geregelde hotel ligt op een toplocatie. We donderen onze rolkoffertjes op de kamers en trekken er nog even op uit. We strijken neer bij een van de vele toffe barretjes en belonen onszelf met bier. Van andere al eerder gearriveerde Ajacieden krijgen we via sociale media tips door over toffe plekken in de stad.

Het is inmiddels 2.15 uur. Moe zijn we echter amper, want in Bakoe is het twee uur later dan in Nederland. Toch maken we het niet al te laat, want genoeg te doen de komende dagen. De volgende dag willen we bij daglicht het historische deel van de stad verkennen. Ook staat de persconferentie van Francesco Farioli en een van de spelers op het programma in het Tofikh Bakhramovstadion.

Mooie dingen!

Aanbevolen

Wie, wat, waar en hoe? Tips voor Ajacieden in Bakoe!