• Ajax Life Podcast #168 - Van Almelo naar Bakoe

Terwijl de regen op De Toekomst tegen de ramen van het koude, ietwat kille perskamertje onder de Bob Haarmstribune klettert, maken fotograaf Pim Ras en ik ons op voor de covershoot met Jordan Henderson (34) voor het oktobermagazine van Ajax Life.

Het liefst hadden we Ajax’ aanvoerder fietsend over de Amsterdamse grachten gefotografeerd. Dat soort verzoeken worden helaas nog maar zelden gefaciliteerd. Tenzij de hoofdpersoon in kwestie, zoals Dusan Tadic in 2022, er ook het nut van inziet. Ajacieden, trots in Amsterdam of juist andersom: Amsterdam trots op zijn Ajacieden.

Maar wat niet is, dat is niet. En dus prepareerden Pim en ondergetekende een pop-upfotostudio in deze ‘bunker’, zoals we dat de afgelopen jaren vaker deden. Meestal volgens hetzelfde recept: Pim parkeert dichtbij, ik maak me vooral handig door de spullenboel te tillen, maar blijk bij het installeren van weinig nut. Iedere keer zit er toch weer een stang of buis anders, al verdenk ik Pim er soms van mij bewust in de maling te nemen.

Na een kwartiertje Buurman & Buurman spelen, is er een a-je-to. De mobiele fotostudio staat. Lekker op tijd, zodat we wat proefbeeld kunnen schieten. De hoofdpersoon in kwestie kan dan straks direct poseren in het juiste licht. De spelregels zijn immers simpel. Er is weinig tijd en in de ons gegunde periode moeten zowel de shoot als het interview – in dit geval het coververhaal – plaatsvinden.

Henderson spartelt ook. Hij heeft hulp nodig om het onding om zijn bovenarm te krijgen. Omdat Pim al met zijn camera in de startblokken staat, is dat een klusje voor mij, de onhandige Harry van het stel.

Ons haastwerk blijkt onnodig. Henderson komt met een kleine vertraging op z’n slippertjes binnenwandelen. Na een korte hand en uitleg, wisselt hij van shirt. Blauw-geel wordt wit-rood-wit. De onderkant van zijn lichaam komt niet in beeld, dus het trainingsbroekje kan aanblijven.

Omdat we een verhaal over leiderschap maken, heeft persvoorlichter Arjan op ons verzoek ook de officiële aanvoerdersband meegenomen. Geen standaardband, die je simpel zelf om je arm schuift, maar de complexe wikkelvariant. Daarbij is een extra paar handen welkom, zoals we dat bij een invalbeurt of wissel zien. De speciale band blijkt schaars, want we moeten hem weer inleveren. We kunnen hem niet gesigneerd verloten. 

Henderson spartelt ook. Hij heeft hulp nodig om het onding om zijn bovenarm te krijgen. Omdat Pim al met zijn camera in de startblokken staat, is dat een klusje voor mij, de onhandige Harry van het stel. Terwijl de speler de mouw van zijn shirt goed probeert te houden, waagt de interviewer een poging het katoen om zijn arm te binden. De band is krap of Hendo’s bovenarm te gespierd, maar na wat geklooi – de term krijg ik bevestigd door de speler – krult de band om de triceps.   

Een handeling van niets, zou je denken. Net geen halve minuut. Maar tóch voelde het bijzonder. Als het opspelden van een onderscheiding of het uitreiken van een diploma. Ik hoor het me denken: hier Jordan, het tastbare leiderschap. Draag deze bijzondere band met verve, wees dit stukje Ajaxkatoen, met al zijn illustere voorgangers, waardig.

Omdat ik me goed had ingelezen voor het interview, wist ik voor de shoot al dat de middenvelder een stuk nuchterder naar de fysieke band kijkt. Hij wil er ook liever niet los in de hand mee poseren. Hij doet het wel beleefd, maar geeft meteen zijn oordeel over de foto: liever niet gebruiken. Te geforceerd. Bij Henderson gaat het niet louter om die fysieke band, hoe trots hij er ook op is. Hij wil leiden door simpelweg het goede voorbeeld te geven aan zijn minder ervaren teamgenoten. 

Elke dag. In de hoop dat zijn goede voorbeeld goed doet volgen. 

Aanbevolen

Henderson ziet vrouw en kinderen weinig: ‘Gezin woont in Engeland’