Het is begin november en we zitten in ons t-shirtje op een terras biertjes drinken. Zonnebrillen op. Overal lopen al Ajacieden rond. Er is veel wit-rood-wit op straat. De sfeer is goed. De meesten groeten elkaar. Succeswensen over en weer. Wat wordt het? Er klinkt veel gelach. Wat een gewonnen klassieker al niet teweeg kan brengen.

Ik durf me nog niet aan voorspellingen te wagen. De enige die ik op voorhand aandurf, is dat Luuk de Jong gaat scoren. Tegen PSV begin je eigenlijk voor de aftrap al met een 1-0-achterstand. De spits scoort altijd tegen Ajax. Het is ook nu precies wat er gebeurt. Op het moment dat die bal achter Remko Pasveer inslaat, voel ik echter geen paniek. Ajax voetbalt namelijk uitstekend. 

En daar gaat het ook mee door. Onverstoorbaar, dwingend, gedisciplineerd, vastberaden. ‘Wit-rood-wit zwaait hier de scepter!’ staat vooraf niet voor niets op een groot doek. Hoe dit ook afloopt, we zien goed voetbal, duidelijke spelpatronen en de wil er iets moois van te maken. En veerkracht. Veel veerkracht. Dat slaat heel fijn over op de tribunes. Die wisselwerking werkt weer.

De voorzet van Jorrel Hato is werkelijk uitstekend. En dan is daar Davy. Altijd weer Davy. Twijfelt iemand nog aan zijn waarde? Nee, toch? De gortdroge knal van Ivan Perisic is een tegenvaller, maar ook hierdoor laat Ajax zich niet van de wijs brengen. Kian Fitz-Jim ramt raak. Mijn linkeroor loopt meteen vol met lauw bier. 

Farioli vaart zijn eigen koers en laat zich door niets of niemand van de wijs brengen. Zijn spelers laten zien daarin mee te willen.

Mijn buurman slaat zijn linkerarm om me heen en begint te springen. De inhoud van een grote beker bier klotst volledig over me heen. Het dondert niet. “Drie gouden sterren Ajax Amsterdam, de mooiste club, van Nederland!” De sfeer in het stadion is fantastisch. Iedereen voelt dat de koploper is te verslaan.

Farioli kan verse benen brengen met Wout Weghorst, Kenneth Taylor, Mika Godts en Steven Berghuis. Toch niet de minste namen. Als PSV in de fout gaat na stevig doorjagen van Jordan Henderson, krijgt Godts pardoes de bal voor z’n voeten. Er is geen twijfel. Aannemen en afmaken. Nu loopt m’n rechteroor vol met bier, terwijl ik mensen de longen uit hun lijf hoor brullen. We zijn even holbewoners. 

Ajax trekt de wedstrijd over de streep, zoals het dat een paar dagen eerder ook al deed in De Kuip. Zes punten tegen Feyenoord en PSV. Daar hield niemand vooraf rekening mee. Wat een avond, wat een week. Het is een wederopstanding waar Jezus Christus jaloers op zou zijn. Farioli vaart zijn eigen koers en laat zich door niets of niemand van de wijs brengen. Zijn spelers laten zien daarin mee te willen.

In het trappenhuis daalt iedereen omlaag, trots en gelukkig, zingend en springend. “Jalalalalalalalala, Ajax Amsterdam!” Wat waren we goed! Fitz-Jim, Henderson, Brian Brobbey, Josip Sutalo, Klaassen… De metro richting het stadscentrum stuitert over het spoor. “En wie niet springt!” Dat doet iedereen. Het is een blije bende. Mag het even na twee jaar doffe ellende? Oh, jazeker! We komen van zo ver.

In de catacomben van de Johan Cruijff Arena staat PSV-trainer Peter Bosz de media dan nog chagrijnig te woord. “Iedereen wil van ons winnen. Daar moet je mee omgaan.”

We begrijpen je heel goed, Peter. In die rol heeft Ajax jaren gezeten. 

Aanbevolen

Klaassen spreekt over winst met hart én hoofd