Hoekstra moet jaren na dato bekennen dat het eerste halfjaar bij Ajax, nog spelend in stadion De Meer, zijn mooiste periode bij de club was. Tijdens het afscheidsduel van het Ajaxhuis, tegen Willem II, geeft hij een assist. Onbedoeld op doelman Jimmy van Fessem, die de corner ongelukkig in eigen doel werkt.

De frêle linksbuiten zit op deze mooie voorjaarsdag in 1996 zichtbaar goed in z’n vel en laat de supporters op de Reynoldstribune af en toe genieten. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

Voor de jongeren: we hebben het hier over de grondlegger van het Nederlands kampioenschap sinaasappelhooghouden. Check die term maar op YouTube. En wat Hoekstra met een sinaasappel uitstekend kan, dat kan hij ook met een bal.

Sommige supporters vinden Hoekstra wat balverliefd, maar dat is niet de reden dat Louis van Gaal in het begin van 1996 zijn oog op hem laat vallen. Hij kan meer dan alleen de trukendoos opentrekken. Hoekstra heeft een fijne trap, dito voorzet en corner, een prima gevoel voor positie en is een goede teamspeler.

We hebben het hier over de grondlegger van het Nederlands kampioenschap sinaasappelhooghouden.

Na de nare blessures van Overmars en Reuser, beiden zijn lang uitgeschakeld, moet de wereldkampioen van clubteams in de winter van 1996 snel doorpakken om de leemte op links in te vullen. Toevallig spelen er bij concurrent PSV twee goede opties: Boudewijn Zenden en dus Hoekstra.

Ondanks dat hij alle klassen van het voetbal-internaat in Eindhoven doorloopt, is vooral Hoekstra wild enthousiast om naar Ajax te komen. En logisch ook: zijn spel links op de buitenkant en zijn creatieve brein passen veel beter bij de Amsterdamse selectie. Beter dan dat van z’n collega Zenden, meer een aanvaller voor een systeem met twee spitsen.

De nieuwe nummer elf, 23 jaar jong, moet de eerste weken wennen aan het hoge niveau in Amsterdam. Die dagen komt hij totaal bekaf thuis. De scherpte die Van Gaal én zijn nieuwe medespelers verlangen, zijn nieuw voor hem. “Je komt toch in een team dat wereldkampioen is en daarin moet je dan je draai vinden. Vooral tactisch is dat even wennen.”

Maar toch: een contract van liefst zesenhalf jaar bij de club die hem als een handschoen past. Veel beter wordt het niet. Helaas gaat het na de verhuizing van De Meer naar de Amsterdam Arena inderdaad steeds iets minder met de intuïtieve aanvaller.

De blonde balgoochelaar kan z'n lijst met blessures niet wegtoveren. Knie, rug, lies, teen… De reeks fysieke ongemakken is eindeloos. Met dat leed zie je eigenlijk de mooie kanten van z’n spel verdwijnen. Hoekstra oogt niet meer als de losse straatvoetballer, traint z’n bovenlichaam zo dat het sierlijke en bewegelijke langzaam en onbedoeld verdwijnen.

In het seizoen 1999/2000 ziet trainer Jan Wouters geen plek meer voor hem in de A-selectie. Na verhuur aan Compostela en FC Groningen komt hij in de Engelse tweede divisie terecht, bij Stoke City.

Supporters daar genieten twee jaar lang van een prima spelende Hoekstra, die mooie treffers maakt en veel penalty’s ijskoud benut. Of, zoals een Stokefan het zegt: “Hoekstra was a rare light in a dark period.” Dat voetbaltoetje is de linksbuiten van harte gegund.

Dit is een artikel uit onze rubriek Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: bij Vierklau was de wil sterker dan de spieren