Tsja, in vier seizoenen speelde hij 38 wedstrijden. Dat is voor de verdediger zelf natuurlijk ook veel te weinig. Het blessurespook houdt Vierklau te vaak uit z’n slaap. Niet de nacht voor het thuisduel tegen Sparta, op de verjaardag van de club in 2001. Vierklau en z’n teamgenoten worden na de 9-0-zege uitgeroepen tot ‘Team of the Match’. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

Voor zijn komst naar Amsterdam, halverwege het seizoen 1998/1999, voetbalt de rechtsachter twee jaar bij Tenerife. Een financieel conflict én een blessure zorgen dat hij in z’n laatste jaar tot slechts acht duels komt. Ajax ziet in de 25-jarige een prima optie om een extra kracht op rechtsback te verwelkomen.

Zijn debuut in maart 1999, uit bij MVV Maastricht, stemt Vierklau niet tot tevredenheid. Hij wil zo graag. De ambitie van de mandekker is groter dan z’n lichaam aankan. In zijn woorden: “Ik wilde mezelf bewijzen, waarmaken dat ik het kon. Ik liep mezelf kapot, wilde gewoon te graag.”

Je hoort Haarms roepen vanaf de bank: ‘Gaat-ie weer. Hamstring... Arme jongen…’

De man die met z’n broer Eddie in Bilthoven op straat voetbalde tot de lantaarnpalen aangingen, is constant bezig echt fit te worden. En dan is het voor elke Ajacied, op het veld of op de tribune, naar om te zien dat het niet lukt.

Neem de wedstrijd thuis tegen Willem II, in de op alle vlakken koele februarimaand van 2000. Iedereen met zeggenschap bij Ajax mag oprotten. Dat is ongeveer de stemming in de toenmalig Amsterdam Arena. De snelle rechtsachter gaat vol een sprint aan op het middenveld, om eerder bij de bal te zijn dan z’n tegenstander. Tak… Je hoort Bob Haarms roepen vanaf de bank: “Gaat-ie weer. Hamstring... Arme jongen…”

En toch: mij staat één Europees duel voor de geest waarin Vierklau wél zijn beste zelf was. Celtic-uit, in de voorronde van Champions League. Trainer Co Adriaanse kiest voor de ‘Berlijnse variant’, een tactische oplossing die in een oefenduel in de Duitse hoofdstad is getest. En Vierklau speelt een uur geweldig. Hij is het extra slot op de deur voor de verdediging, gaat vol de duels aan en houdt de as vrijwel hermetisch gesloten.

Eeuwig zonde dat we die Vierklau niet vaker hebben gezien.   

Dit is een artikel uit onze rubriek Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: een gulle lach uit Kaapstad