Hersi staat op 26 november 2000 bijna letterlijk te trappelen om z’n debuut te maken in Ajax 1. De aanvallende middenvelder – en naar eigen zeggen ook spits – mag na de rust invallen voor Aron Winter, in de Galgenwaard tegen FC Utrecht.

Met z’n kenmerkende energie en bewijsdrang, is hij bijna overal op het veld. Hij is voor de duvel niet bang. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

In het jaar dat Ajax met coach Johan Cruijff aan het roer de Europacup 2 wint in Athene, is de familie Hersi bezig met compleet andere dingen. Ze zoeken een veiligere plek in plaats van het door oorlog en politieke onrust geteisterde Ethiopië. Ze komen terecht in het Overijsselse Dedemsvaart.

Daar valt het gezin met de vier broertjes op, zeker als de jongens op straat voetballen. Een vrouw die folders rondbrengt – mevrouw Van de Velde, zo herinnert Youssouf zich in een interview – vraagt of hij zin heeft bij de plaatselijke club te komen voetballen. Na het betalen van vijf gulden contributie, is DSC ’83 de eerste club van de zevenjarige Hersi.

De tengere en bewegelijke voetballer met een fijn balgevoel, valt op als hij met een districtselftal vijf keer scoort. Er staan opvallend veel mannen met donkere lange jassen en notitieblokjes langs de lijn.

Eentje praat wel erg veel met z’n vader. Hij blijkt een scout van PSV. De Brabantse club wil ‘m inlijven. Vooral pa Hersi is in de wolken. Youssouf niet. Hij wil vooral naar Amsterdam. “Ik was Ajaxverliefd en ging veel om met mensen die supporter waren. Een vriend van mij had een seizoenkaart en ging altijd naar Ajax, in De Meer.”

Hersi loopt boos linea recta van het sportpark af. Einde Ajax, denkt hij.

Op een dag dat vader en zoon Hersi naar een wedstrijd van PSV willen gaan, staan plots Co Adriaanse en Ikey Waas van Ajax voor de deur in Dedemsvaart. Hij mag zich twee jaar komen bewijzen bij Ajax. Moeilijk, moeilijk, want Hersi heeft al ‘ja’ gezegd tegen PSV. Hij kiest, ondanks een serieus boze vader, voor de club van z’n hart.

Het gezin verhuist naar Almere, de broertjes gaan voetballen bij AS ’80 en het talent komt in de jeugdopleiding waar Adriaanse een succesvolle talentenfabriek runt.

Typerend voor het eigengereide gedrag en de sterke wil van Hersi: een jeugdtrainer zet ‘m op rechtsback, maar hij wil op tien of in de spits spelen. Hij ruilt tijdens het duel met de nummer tien van dienst.

Een wissel is het gevolg. Hersi loopt boos linea recta van het sportpark af. Einde Ajax, denkt hij. Een gesprekje met de trainer zorgt dat hij tóch op het middenveld mag blijven staan.

De eigenzinnige voetballer is na een paar duels in Ajax 1 echt niet van plan een tijdje bij Haarlem te gaan spelen, in die jaren de satellietclub waar Ajaxtalenten in de dop stalt.

Hersi wordt uitgeleend aan NAC, NEC en komt na sc Heerenveen via een indrukwekkende reeks clubs uiteindelijk in 2015 terecht bij het Australische Perth Glory FC, zijn eindstation als professioneel voetballer.

Dit is een artikel uit onze rubriek: Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: hoe een verloren zoon als routinier terugkwam