Winter keert in 1999 terug bij z’n oude cluppie. In de zoektocht naar routine komen Danny Blind en Jan Wouters uit bij de middenvelder met een enorme inhoud, spelend bij het roemruchte Internazionale. Er is een hele hoop veranderd in Amsterdam. Stadion De Meer is niet meer, Umbro wordt in Winters eerste jaar na z’n terugkeer vervangen door Adidas.

Belangrijker: het Ajaxvoetbal is bijna onherkenbaar. Vaker dan hem lief is, staat hij als verdediger opgesteld. Tegen NAC gelukkig niet. Met rare rode kousen is hij weer eens de loper op het middenveld. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

In 1986 maakt Winter een fijn debuut. In het knusse stadion aan de Middenweg, mag hij in de rust van Ajax - FC Utrecht invallen. De stadionspeaker twijfelt over de voornaam en roept trots dat Arie Winter uit de Ajaxjeugd z’n opwachting maakt. Bijna logisch: hij scoort tijdens z’n eerste minuten in Ajax 1.

Nog wedstrijden lang klinkt het ‘Arie, Arie!’ van de tribunes als hij warmloopt. De twintigjarige vindt het allemaal prachtig. En ‘Arie’ levert. Trainer Johan Cruijff ziet in hem een dynamische middenvelder die past in de Ajaxschool, met een meer dan goede techniek en gevoel voor de juiste positie. “Cruijff was als een vaderfiguur voor mij,” zegt hij later.

Hij kent de route naar het plein om af en toe te ontspannen, maar nog meer om als ware prof en Ajacied een cup omhoog te houden.

Samen met zijn leermeester staat hij nog geen jaar later op het bordes van de Stadsschouwburg uitbundig het binnenhalen van de Europacup 2 te vieren, samen met met een uitzinnige Ajaxaanhang. De zon gaat steeds harder schijnen in het nog jonge voetballeven van Winter.

Hij kent de route naar het plein om af en toe te ontspannen, maar nog meer om als ware prof en Ajacied een cup omhoog te houden. Als hij vijf jaar later nóg eens op het bordes staat met de Uefa Cup, is hij een geroutineerde prijzentiller. Dat valt ook op in Italië, waar hij zeven jaar lang het middenrif van eerst Lazio Rina en daarna Internazionale versterkt. Stijlvol, dynamisch en met zachte voetjes.

Zijn terugkeer naar Nederland in 1999 kent een heel nare reden: zijn moeder is ongeneeslijk ziek. Die zorgen maken dat hij niet echt vlijmscherp kan zijn, niet de voorbeeldprof die hij altijd was. Zijn tweede Ajaxperiode is veel minder succesvol dan de eerste. Hij en z’n maat Richard Witschge liggen vaker in de clinch met trainer Co Adriaanse dan dat ze als routiniers hun meer waarde kunnen tonen.

Na één seizoen bij het Sparta van coach en vriend Frank Rijkaard weet Aron dat de beste keuze is om zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen.

Dit is een artikel uit onze rubriek: Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: een golden boy die snel aan glans verloor