Bovenstaande opsomming vind je in diverse woordenboeken als je zoekt op het woord flegmatiek. Er staat ook een foto bij van een goedlachse voetballer in Ajaxshirt. Hij kijkt je vrolijk aan en luistert naar de naam Bertrand Traoré.

De aanvaller liet in zijn tot dusver enige Ajaxjaar zien onwijs goed te kunnen voetballen, maar bracht mijn irritatielevel soms ook tot Wambertoriaanse hoogtes. Dat begon vaak al bij het warmdraaien voor de wedstrijd. Bij het inschieten oogde het regelmatig slap wat Traoré liet zien. Alsof hij er geen zin in had. Zijn flutschotjes belandden simpel in de handen van de keeper of rolden naast.

Zijn treffer in de Johan Cruijff Arena tegen NEC – tijdens de grote Dolbergshow in 2016 – was een typische Traoré-aangelegenheid. Beetje op een verdediger afwandelen en simpel buitenkantje voet naar binnen kappen, om af te ronden met een traag rollertje in de hoek. Wat volgde, waren de bekende en vrolijke handgebaartjes.

De aanvaller kon enorm op mijn zenuwen werken als zijn acties niet lukten. Het zag er dan direct vreselijk laks en ongeïnteresseerd uit. Alsof het hem geen moer kon schelen. En toch... Wie goed keek, zag dat hij hard voor de ploeg werkte. Ook in de omschakeling. Bedroog de schijn mij dan zo? Ik weet het eerlijk gezegd nog steeds niet zo goed…

Hoe goed de inmiddels 28-jarige Traoré is? Ik heb echt geen idee. maar ik hoop dat hij me weer tot waanzin drijft. Dat hij mij met schuim op de bek en foeterend op de tribune laat zitten.

Feit is dat ik op de banken stond als zijn acties wél lukten. Hoe hij soms wegdraaide of achteloos een truc uithaalde… Dat was heerlijk. Dát is Ajax en dát is waarom ik naar de Johan Cruijff Arena ga. Toveren met de bal, om er vervolgens iets onvoorspelbaars mee te doen.

Dat niet alleen zijn tegenstander in verwarring was, maar dat je op de tribune ook even in de ogen wreef. Met Traoré binnen de lijnen had je het gevoel dat er elk moment iets speciaals kon gebeuren als de buitenspeler, zonder al te veel diepgang, de bal beroerde.

Maar ja, kritiek was er soms ook op Traoré. Dan lag hij weer kermend op de grond na een licht duwtje of haalde hij de snelheid uit een ogenschijnlijk snelle uitbraak. Hij leek er soms weinig zin in te hebben.

Als de acties lukken, kom je daar prima mee weg. Lukken ze niet, dan pikken supporters die houding niet. Het leverde Traoré wel eens een fluitconcertje op. Dat vond hij niet leuk. Dan ging hij expres niet juichen als hij de wedstrijd erop scoorde.

Hoe goed de inmiddels 28-jarige Traoré is? Ik heb echt geen idee. Zijn goede jaren liggen al een poosje achter hem, maar ik hoop toch dat hij me weer tot waanzin drijft. Dat hij mij met schuim op de bek en foeterend op de tribune laat zitten. Ik vind het allemaal goed, als hij mij dan maar net zo vaak die bijzondere dingen toont. Dingen die ik niet verwacht en waardoor ik in vervoering raak. Daar hoop ik stiekem op.

Dan maar flegmatiek.

Aanbevolen

Traoré: ‘Ik heb alles aan Ajax gemist’