Scout Ton Pronk heeft genoeg gezien op een jeugdtoernooi in Toulon. Anders dan zijn ‘fysiek sterke’ Ivan Gabrich, die later in het seizoen 1996/1997 aansluit, is er weinig twijfel over het talent van Juan. Een strijder van River Plate, een voetballer om ons op te verheugen. De eerste indrukken zijn prima, ook tijdens de voorbereidende duels in de provincie. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

In Argentinië krijgen jongens eerst een voetbal en daarna een speen. Juan laat in zijn eerste dagen in Amsterdam zien vriendjes te zijn met de bal. Tijdens zijn perspresentatie, nog in het oude Ajaxstadion De Meer, oogt hij comfortabel met alle media-aandacht en fotografen. Hij poseert met een gulle lach in het Ajaxshirt, maar op sneakers. Nog niet alle spullenboel is uit zijn geboorteland overgekomen, maar dat deert hem niet echt.

Je denkt als snel: een jongen van de straat uit Buenos Aires, dat moet een gast zijn met het mes tussen de tanden. Een overlever. Maar vergis je niet: zijn moeder Susanna Castello werkt in die tijd als directeur van een soort MTV, in de Argentijnse hoofdstad met miljoenen inwoners. Zijn vader Ricardo is handelaar in textiel. En oja, Juan volgde drie jaar lang een rechtenstudie en leest literatuur.

Zijn officiële debuut in de Johan Cruijffschaal, de traditionele seizoenopener, is overtuigend. Hij verdedigt zonder te veel fratsen en heeft genoeg mooie Argentijnse spirit en vuur in de duels. Louis van Gaal ziet het goedkeurend aan en stelt hem vervolgens best vaak op, als rechtsachter naast aanvoerder Danny Blind of zelfs rechts op het middenveld.

Af en toe naar een nep-Argentijns grillrestaurant in het grauwe Amsterdam, dat is toch anders.

Na een paar keer de fout in te zijn gegaan, tegen NEC en tegen FC Twente, komt de klad erin bij de sympathieke Argentijn. Hij belandt in een sportief neerwaartse spiraal. In zijn tweede seizoen mag hij slechts één keer invallen.

“Ik mis mijn familie het meest, maar ook mijn vrienden. En ik mis de Argentijnse voetbalpassie,” bekent hij al in 1998. Af en toe naar een nep-Argentijns grillrestaurant in het grauwe Amsterdam, dat is toch anders. Alleen maar wedstrijdjes in Jong Ajax op een donkere maandagavond is ook niet heel fijn. Het gebrek aan vertrouwen in zijn kwaliteiten bij de club zorgt voor het laatste zetje.

“Het grote verschil met Argentinië is de afstand tussen de mensen,” geeft Juan aan in een interview in het Ajax Magazine. “In Nederland voel ik afstand in vriendschapsbanden.” Best logisch dat hij al snel wordt verhuurd aan Racing Club de Avellaneda, in zijn geboorteland. Om daarna in Spanje als prof verder te gaan, in een meer Latijnse en warme omgeving.  

Dit is een artikel uit onze rubriek: Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: Tsjechisch hart in Ajaxmotor