“Een mens is pas op zijn sterfdag uitgeleerd.” Als een negentienjarige dit soort wijsheden uit, weet je: dit is een speciale jongen. En dat is Daniel Alberto Cruz Castro. Een verfijnde technische voetballer. Misschien iets te traag, maar eentje met spelinzicht en een groot hart.

De jonge Colombiaan mag op 22 september 2000, thuis tegen RBC Roosendaal, voor het eerst opdraven in Ajax 1. De van origine linkermiddenvelder moet het als nummer negen opnemen tegen de mannen van de gestampte pot uit Roosendaal. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

In zijn geboortestad Cali leert hij voetballen aan de Academica de Futbol Tucaman. Zijn vader Jose Luis, ooit prof bij het Argentijnse Riverplate, geeft hem letterlijk voetballes. Cruz wordt al snel opgemerkt in Europa. Na een proefperiode bij het Engelse Charlton komt hij ook bij Ajax op de radar.

Als vijftienjarige mag hij in maart 1996 op proef z’n kunsten vertonen in Amsterdam. “Het was voor mij zo koud dat het leek of al mijn rode bloedlichaampjes waren bevroren,” zegt de vrolijke Zuid-Amerikaan later. Jan Olde Riekerink is zijn trainer in de A1 en noemt hem een supertalent. Met dezelfde coach viert Cruz het kampioenschap van Jong Ajax.

Vrolijk, intelligent en vooral sociaal. Als jonge speler loopt hij bijvoorbeeld met een open houding het kantoor in de toenmalig Amsterdam Arena binnen, met de vraag of iemand even zijn clubstropdas kan strikken of hem uitleg kan geven hoe dat moet.

Hij toont in interviews ook z’n karakter: “Ik probeer er iedere dag het beste van te maken en vind het belangrijk dat mensen mij in eerste instantie als persoon waarderen. Erkenning als voetballer komt later wel.”

Cruz is woest op Koeman. ‘Hem haat ik echt,’ zegt hij.

Kenmerkend: door de belangstelling die hoort bij het profvoetbal, maakt hij zich zorgen om zijn ouders. Guerrilla’s benaderen zijn familie, al na z’n eerste speelminuten voor Ajax 1. Een debuut in Colombiaans elftal betekent direct gevaar. Principieel bedankt hij dus voor de nationale selectie.

De eerste jaren schijnt voor hem de zon in Amsterdam. Als landgenoot Jody Bernal (je weet toch, van de hit Que si, que no) in 2001 langskomt in het stadion, is de ontmoeting een soort media-evenementje. Beiden uit Colombia, beiden uit 1981 en met een vrolijke inborst. Amigo’s van nature.

De pech komt niet veel later. Eerst een gebroken linkerenkel op de training, later een meniscusprobleem in z’n linkerknie. Hij voetbalt een heel seizoen niet.  

Trainer Co Adriaanse wordt vervangen door Ronald Koeman. Een teambegeleidster belt hem dat er geen plek meer is bij het eerste of het tweede elftal. Cruz is woest op Koeman. “Hem haat ik echt,” zegt hij in interview tegen Ajax Life in 2006.

Hij is dan al een tijd speler van Germinal Beerschot Antwerpen, eerder een satellietclub van Ajax. Cruz wint als aanvoerder in 2005 de Belgische beker, tegen Club Brugge. Het is zijn sportieve hoogtepunt.

Toch zonde van een talent dat als tiener een aanbod van Real Madrid weigerde. Eerst slagen in Amsterdam, was zijn idee.

Dit is een artikel uit onze rubriek: Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.

Aanbevolen

Stop de tijd: sympathieke Argentijn onder grijs wolkendek