Op de luchthaven zien we al een aantal van de in totaal 476 Ajacieden die Ajax donderdag steunen in Olympisch Stadion Spyridon Louis. Dat stadion kennen we nog uit seizoen 2018/2019 tijdens het op veel fronten rommelige uitduel met AEK Athene. Vooral buiten de lijnen. Deze keer is Panathinaikos FC de opponent. Dat levert op voorhand veel minder gedoe op.

Gedoe is er wel in het vliegtuig. Als de kist loskomt van de grond, horen we een enorm gekef en gejank. Het komt uit een draagtas, twee rijen voor ons. Er zit een onbedaarlijk blèrende en in paniek verkerende chihuahua in. De kleine pluizenbal krijst de hele kist bij elkaar.

“Owen Wijndal vindt toch een manier om naar Griekenland af te reizen,” horen we grappend achter ons. “Kan die hond ook op vliegtuigstand?” klinkt het er gevat achteraan. Als we de kruishoogte bereiken, houdt het hondengekrijs op. We weten eerlijk gezegd niet of dat een goed of slecht teken is. De rust daarentegen is prettig.

Ik pak mijn Zweedse puzzelboekje. Bij ‘vedette’ wil ik meteen Jari Litmanen invullen, maar ik heb slechts ruimte voor vier letters. Dat wordt proppen, maar ik krijg het voor elkaar. Mijn jeugdheld was in seizoen 1995/1996 de grote man in Athene, tijdens de halve finale van de Champions League tegen. jawel, Panathinaikos.

We zien Van ’t Schip ook uitstappen. Het valt op dat hij er uitgerust uitziet. Minder uitgeblust dan in zijn korte tijd als Ajaxtrainer.

Ik was erbij toen de Grieken in het Amsterdamse Olympisch Stadion onverwacht met 1-0 zegevierden. Krysztof Warzycha versloeg Edwin van der Sar vlak voor tijd met een listig boogballetje. Het was het laatste officiële duel van Ajax in het Olympisch Stadion. Een wrang vaarwel. Een nieuwe Champions Leaguefinale leek plots ver weg, maar er was nog een kans in Athene.

Die laatste strohalm greep het Ajax van Louis van Gaal. Mede geïnspireerd door een fax van Frank Rijkaard, scoorde Jari Litmanen in de return al na vier minuten. Hij werd helemaal gek en verdubbelde de score zelfs na rust. Invaller Nordin Wooter bepaalde de eindstand op 0-3. Ajax haalde de finale. Alweer! Het besef maakte dronken van geluk.

Dat was toen. Nu is nu. De vlucht naar Griekenland gaat snel voorbij. Het hondje is al een poosje heerlijk stil. Dan horen we de krakerige stem van de piloot door de speakers. Hij vertelt dat hij de daling inzet naar de luchthaven van Athene. Voor de vervelende chihuahua genoeg reden om weer volop te gaan keffen en kermen. “Vast last van de oortjes,” stelt onze buurvrouw. Ja, wij ook!

Dan stuitert de Boeing 737-800 op de landingsbaan. Niet veel later zwaaien de deuren open. Buiten is het broeierig. Een dikke 34 graden. We zien John van ’t Schip ook uitstappen. Het valt op dat hij er uitgerust uitziet. Minder uitgeblust dan in zijn korte tijd als Ajaxtrainer.

We zijn er in elk geval. En we zijn reuze benieuwd naar wat ons aller Ajax over twee wedstrijden kan laten zien tegen Panathinaikos. Er waait een frisse wind, maar waar die ons precies gaat brengen, weet vooralsnog niemand. Er kan de komende weken nog zó veel gebeuren.

We gaan het wel zien. Eerst het tweeluik met de Grieken. Als we richting onze bestelde Uber lopen, worden we gepasseerd door een parmantig trippelende chihuahua. Korte voetstapjes. Kop in de lucht.

Alsof er niks is gebeurd.

Aanbevolen

Hoofdrolspelers: Rijkaards fax en Litmanen is los in Athene