Op de Amsterdamse luchthaven ben ik met een kwartiertje razendsnel door de security. Wel moet mijn rolkoffertje open van de controleermeneer. Hij stuit bij het door elkaar halen van de inhoud op een magazine Ajax Life. “Kijk, dat is een goed blad,” zegt hij tevreden met een glimlach. Dat ben ik met hem eens. De koffer mag weer dicht.

Lopend door de vertrekhal van Schiphol spot ik meerdere mensen met Ajaxkleding. Echt meteen krijg ik zin in een Europese awayday. Maar ja, zo ver is het nog niet. Eerst een trainingsweek en twee oefenduels met SpVgg Unterhaching en FC Augsburg. Bij gate B2 zie ik dat mijn vlucht naar Neurenberg op tijd vertrekt. Daar staat een huurautootje voor me klaar. Vanaf de luchthaven is het een halfuurtje rijden naar Herzogenaurach en de Adidas World of Sports Campus.

Op Twitter deel ik ondertussen een fotootje van de KLM-cityhopper. Het toestel brengt me in een uur vliegen naar mijn bestemming. Vrijwel meteen krijg ik het verzoek of ik het contract met Adidas wil opzeggen. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het veelbesproken nieuwe thuistenue. Dat tricot is ook niet te pruimen, maar kennelijk wel goedgekeurd door mensen binnen de club.

Eenmaal in het vliegtuig valt mijn oog op een lange gast. Is dat… Is dat Wout Weghorst…? Ben ik hier nou serieus live getuige van een primeur? Een korte periode ben ik vrij zeker dat hij het is. Zodra we landen maar eens zien of hij dezelfde vervolgbestemming heeft als ik. Ajax zoekt immers nog een spits. Uiteindelijk blijkt het natuurlijk iemand die voor zijn tweelingbroer door kan. Weghorst bij Ajax, zou zoiets überhaupt kunnen? Het lijkt me wel een heerlijke mafkees. Ik denk zelfs dat hij Brobbey uit de basis zou spelen.

Eenmaal in het vliegtuig valt mijn oog op een lange gast. Is dat… Is dat Weghorst…? Ben ik hier nou serieus live getuige van een primeur?

Oké, oké, sorry, sorry! Genoeg gevloekt in de kerk. In de aankomsthal van Flughaven Nürnberg haal ik mijn gezellige vierwieler op. Als ik de motoren van de kleine Hyundai laat brullen, ontvang ik een appje van de persafdeling van Ajax. ‘De spelers trainen in de ochtenduren in Amsterdam en arriveren pas laat in de middag op het complex van Adidas’. Daar zijn alle faciliteiten voor Maurice Steijn en zijn spelers ruimschoots aanwezig. Ajax sprak eerder al over een ‘state-of-the-art trainings- en verblijfscentrum’, waar andere ploegen en topatleten ook al trainden en verbleven.

Steijn vertelde een week eerder in Amsterdam uit te kijken naar het trainingskamp. Hij heeft volop zin de basis te leggen voor een goede seizoenstart. Ook verwacht hij vers bloed te verwelkomen. Dat daar enige haast bij is geboden, mag duidelijk zijn. De trainer is echter ook reëel en weet dat het momenteel niet zo eenvoudig is om goede spelers binnen te hengelen. De erfenis van de vorige transferzomer dreunt hard na. Het missen van de Champions League doet dat ook.

Tijdens de trainingsweek zijn alle ochtendsessies in elk geval voor het overgrote deel geopend voor media. Dat geldt helaas niet voor supporters. Dat is wel serieus jammer. Dat was in pak ‘m beet Bramberg am Wildkogel overigens niet anders, maar daar konden vakantievierende Ajacieden eigenlijk altijd wel over een lullig hekwerkje meekijken. Zo’n laag hek vind je op het goed beveiligde terrein van fort Adidas niet.

De autorit van de luchthaven naar mijn verblijfplaats verloopt voorspoedig. Na een paar keer goed gas geven, sta ik al snel voor mijn rustieke hotelletje. Het centrum van Herzogenaurach is een minuut of tien lopen en ademt een enorme rust uit. Het is een stadje met een dorps karakter. Het telt zo’n 23.600 inwoners. Én een enorme Adidasbal.

Het centrum van het plaatsje is klein, lieflijk, leuk en gezellig. Een prima plek om kortstondig te toeven mochten we ooit een awayday tegen 1. FC Herzogenaurach moeten boeken.

Deze supergrote bal siert een rotonde vlak voor de Hauptstraße van Herzogenaurach. Het maakt maar even duidelijk dat Adi Dassler hier geboren is en dat het belangrijke sportmerk hier zijn oorsprong kent. Dat geldt overigens ook voor Puma, opgericht door Rudolf, de oudere broer van Adi.

Het centrum van het plaatsje is klein, lieflijk, leuk en gezellig. Een prima plek om kortstondig te toeven mochten we ooit een awayday tegen 1. FC Herzogenaurach moeten boeken. Vanuit de altstadt is het tien minuutjes sturen naar het enorme complex van Adidas. Plots zie ik grote moderne gebouwen. Vooral de Adidas Arena is een blikvanger. Het pand heeft de uitstraling van een voetbalstadion. Liefst tweeduizend medewerkers van Adidas werken hier op een vloeroppervlak van circa 52.000 vierkante meter.

Veel verder komen we nog even niet, want de portiermeneer in het hoofdgebouw blijkt streng. Zolang Ajax nog niet is gearriveerd, kunnen we niet verder. De beste man is nogal van de Duitse pünktlichkeit en duidelijk onvermurwbaar. Alleen medewerkers van Adidas en profsporters mogen logischerwijs verder.

De volledige campus blijft dus nog even een geheim. Ik probeer het nog met een omweg, maar er is nergens een doorgang in het omhekte terrein te vinden. Terwijl ik mijn verlies neem, communiceert Ajax de 28 spelers die in het vliegtuig stappen. Calvin Bassey is er al niet meer bij.

Op de lijst veel interessante namen. Het is altijd tof om in de voorbereiding te kijken welke talenten het lukt op de deur van Steijn te bonzen. Hoe houden Mika Godts, Silvano Vos, Jorrel Hato, Gabriel Misehouy, Diyae Jermoumi en die andere jongelingen zich straks staande? En hoe zit het met de hiërarchie in de groep nu Dusan Tadic en Jurriën Timber zijn vertrokken? Vragen, vragen!

Vragen waar we tijdens een weekje Duitsland beetje bij beetje antwoord op krijgen.

Aanbevolen

Video met rondleiding over Adidas World of Sports campus