Die zondag 14 mei 1995 ga ik met schoolmaatje Tim naar Amsterdam. De schaal ophalen. Het is de kampioensdag van Ajax. Niemand twijfelt eraan dat de buren uit Volendam worden verslagen. Het zorgt bij voorbaat voor een feeststemming in het Olympisch Stadion. Als gozertje van zeventien jaar geniet ik met volle teugen van de sfeer.

Heel de week keek ik toen uit naar die pot. Met mijn maten op school spraken we erover. Mijn ouders merkten het. Natuurlijk. Verder hield je de wedstrijdspanning voor jezelf, want sociale media waren er niet. Als je toen #MATCHDAY zou opschrijven, zouden mensen zich hebben afgevraagd waar dat hekje voor nodig was.

Laat staan dat dingen als #SchreuderOut trending topic konden zijn. Zo veel ik toen uitkeek naar Volendam-thuis, zo anders is dat 28 jaar later. Bijna dertig jaar alweer. Drie decennia. Mijn hemel, de tijd gaat snel. In elk geval stukken sneller dan dat Ajax deze dagen omschakelt. Volendam-thuis toen en nu. De tegenstander is hetzelfde, maar daar houdt elke vergelijking op.

Terug naar 1995. Iedereen weet dat Ajax de KNVB-bekerfinalist uit Volendam gaat verslaan. Het Leidseplein wordt vanaf 13.00 uur ’s middags in gereedheid gebracht voor het kampioensfeest. Op het bordes van de Stadsschouwburg treden artiesten op in afwachting van wat nog meer komen gaat.

Toen een duel dat symbool stond voor blijdschap, positivisme, hoop en vrolijkheid, terwijl deze editie wordt omgegeven door chagrijn, frustratie, ontgoocheling en boosheid.

Vanuit vak N zie ik hoe Frank de Boer na negentien minuten voetbal aanlegt voor een vrije trap. De verwachting op de volle tribunes slaat om in euforie als de bal achter Edwin Zoetebier in het net verdwijnt. Het wordt die middag 4-1. Ook Danny Blind, Ronald de Boer en Jari Litmanen scoren in deze editie van Volendam-thuis, die een nieuwe schaal oplevert.

De blijheid van toen kan ik nog oproepen. Toch lees ik later verhalen dat de spelers op het veld al bezig waren met de Champions Leaguefinale, later die maand. Hardop spreekt niemand het uit, maar het absolute hoogtepunt moet nog volgen. Supporters willen het feest echter volop vieren.

Als de stadionfestiviteiten erop zitten, loopt het Olympisch leeg. In een grote stoet Ajacieden laten Tim en ik ons meevoeren richting het Leidseplein. Naar de huldiging die twee uur na de wedstrijd al volgt. Midden in de stad. Wederom andere tijden. Een wandeling van 3,4 kilometer brengt ons 43 minuten later bij het bordes. De mensenmassa is enorm en zielsgelukkig.

Burgemeester Schelto Patijn krijst iets met overslaande stem, maar wordt weggefloten. Wij willen Ajax zien! Uitzinnig zijn we als Blind ten tonele komt met de schaal. We zingen “Frenkie nog een jaar,” als Rijkaard zich laat zien. Hij lacht en zwaait. Zijn mooiste wedstrijd – die tegen AC Milan – volgt nog.

Het zijn herinneringen die opspelen nu er een nieuwe editie van Volendam-thuis op stapel staat. Toen een kampioenswedstrijd, nu een duel waarmee de achtervolging moet worden ingezet. Toen een duel dat symbool stond voor blijdschap, positivisme, hoop en vrolijkheid. Deze editie wordt omgegeven door chagrijn, frustratie, ontgoocheling en boosheid.

Onze club staat aardig in de fik en er is werkelijk van alles aan de hand. Er gebeurt veel en tegelijkertijd veel te weinig. Toch zie ik deze editie van Ajax tegen Het Andere Oranje als vertrekpunt van een reeks wedstrijden die moet worden gewonnen.

Misschien kan ik dan over 28 jaar weer een blog tikken. Over hoe de spelers zichzelf tijdens Volendam-thuis herpakten en hoe de krachtmeting met de buren het startschot was van een inhaalrace die de 37ste landstitel opleverde. Dit alles terwijl Ajax ondertussen zijn shit op orde kreeg qua organisatie.

Ik hoop het maar.

Aanbevolen

Mirani: ‘Ajax houdt altijd een bijzonder plekje in mijn hart’