Dit is een publicatie uit het boek 'Menzo, het gevecht onder de lat', de biografie van de keeper, opgetekend door Mike van Damme.

Het was oktober 1999 en Stanley was voetballer af. Het gekste van alles: hij voelde ondanks het onverwachte nieuws geen intens verdriet. Nadenken over stoppen had Stanley niet gedaan voor de kijkoperatie. Hij had juist veel om voor te vechten nu hij was teruggekeerd bij Ajax. Hij was overtuigd dat hij de strijd van Fred Grim kon winnen om het nalatenschap van Edwin van der Sar, die naar Juventus was vertrokken.

Stanley vond zichzelf de betere keeper. Als eerste doelman kon hij meteen aan een nieuw en vooral beter slot aan zijn Ajaxjaren werken. Zijn laatste drie wedstrijden in zijn eerste periode in Amsterdam waren die tegen Auxerre, gevolgd door de nederlagen tegen FC Groningen en Willem II aan het einde van het seizoen 1993/1994.

Stanley was sinds de gewonnen bekerfinale met Lierse SK echter niet meer pijnvrij geweest. Veel zorgen maakte hij zich aanvankelijk niet, hij had immers de medische keuring van Ajax doorstaan. Ondanks het ongemak aan het gewricht speelde hij in de voorbereiding enkele oefenwedstrijden: vijfenveertig minuten tegen de amateurs van Elburg SC en tijdens een trainingskamp in de Verenigde Staten nog eens vijfenveertig tegen New England Revolution en negentig tegen Panathinaikos.

Weer terug in Nederland kwam hij nog een helft tegen Heracles Almelo (zie foto boven) in actie. De benefietwedstrijd tegen de Turkse Selectie, een gelegenheidsteam van spelers met Turkse wortels, voor de slachtoffers van een grote aardbeving in Noord Turkije, was Stanley zijn eerste wedstrijd in de Johan Cruijff Arena. En het zou meteen zijn laatste zijn.

De pijn in zijn knie werd gedurende de voorbereiding op het seizoen niet minder. Tijdens een training zei Stanley tegen fysiotherapeut Pim van Dord dat er toch iets niet klopte, waarop een afspraak in het ziekenhuis werd gemaakt. Stanley ging niet van het ergste uit, de orthopeed was echter duidelijk na de kijkoperatie: het leek hem verstandig te stoppen.

“Pim vond het te vroeg en zei dat ik met een juiste revalidatie nog terug kon komen,” zegt Menzo nu. “Van mij hoefde het niet meer. Ik was niet meer zo gedreven als Pim was, had geen zin om maanden te revalideren, hopende op een wonder. Ik was de operaties en de pillen beu, was het sukkelen zat.”

Stanley voelde berusting. Toen wel. “Nu heb ik er spijt van dat ik het toch niet nog een keer heb geprobeerd, zoals Pim voorstelde,” zegt hij. “Ik had altijd nog kunnen stoppen als het echt niet ging. Ik zal nooit weten of het toch nog goed had kunnen gaan.”

De hele biografie van Menzo lezen? De oud-doelman zat op de praatstoel en Van Damme maakte er een prachtig boek van. Hier te bestellen!