Ik wil hier niet beweren dat ik ben gehersenspoeld of iets, maar kennelijk doen beelden die tot voor kort normaal waren dit met mij… Daar schrik ik nogal van. Sterker nog, het maakte verdrietig. Het leek plots vreselijk lang geleden. Samen zingen en springen. Voor wie? Voor Ajax Amsterdam!

Beelden die normaal blij stemmen, maakten me nu droevig. Maar vooral door de primaire gedachte bij het zien ervan: ‘Dat mag toch niet?’ Vreselijk hoe je ongemerkt normaal gaat vinden wat niet normaal is en dat je went aan dingen waar je he-le-máál niet aan wilt wennen.

Dat geldt niet alleen voor supporters, maar ook voor spelers. Neem Devyne Rensch. Hij beleeft zijn droom in Ajax 1 zonder publiek op de tribunes. Als achttienjarige deed hij waar zo veel andere jochies van dromen: scoren in de Johan Cruijff Arena.

Hij joeg de bal tegen ADO Den Haag (5-0) in het net en zocht dartelend een fotograaf op. Een hartje met twee handen voor de lens. Verder bleef het doodstil. De blijdschap was er bij Rensch niet minder om, maar ik gunde die jongen een kolkend stadion. Je eerste goal voor Ajax 1 maak je samen met de supporters.

Zo kijk ik ook naar een speler als Antony. Een publieksspeler. Zo’n echte. Balletje aannemen achter het standbeen langs, dat werk. Je hebt zuurpruimen die dan roepen dat het niet functioneel is en alles, maar precies voor die fratsen ga ik naar een stadion. De Braziliaan zegt het naar zijn zin te hebben in Amsterdam. Dat is fijn om te horen, maar wat heeft hij nou eigenlijk meegemaakt?

Europese wedstrijden zonder publiek. Dát heeft hij meegemaakt. Wat een doffe ellende. Ook hem gun ik een op zijn grondvesten schuddend stadion, een eigen stadionliedje en de wisselwerking met de supporters op de tribunes. Pas dan weet hij waar ‘naar je zin hebben in Amsterdam’ écht voor staat!

Neemt niet weg dat ik van Ajax geniet hoor. Oh jazeker. Het is een absolute zegen dat Ajax een schema draait van twee wedstrijden in de week. Als dát ook nog zou wegvallen… Brrr. In deze tijden van corona beleven we onze club op afstand en godzijdank bieden de spelers ons volop vermaak.

Maar het is genieten in wel heel aangepaste vorm, waarin we langzaam lijken te wennen aan een nieuwe realiteit. Enerzijds logisch, want je moet je aanpassen aan veranderingen, maar ik sprak mezelf wel streng toe na het zien van het entrada-filmpje.

Niet meer denken ‘dat mag niet’, maar ‘dat komt weer’.

• Tot einde seizoen scoor je een lidmaatschap bij SV Ajax voor slechts een tientje!