Het viel mij nooit zo op, maar ineens valt mijn oog erop. Tijdens mijn lunchloopje over de Johan Cruijff Boulevard zie ik wat er de hele dag gebeurt. Mooie taferelen. Het valt me op door een flink roedeltje toeristen. Ze staan uitbundig te poseren op Zuid met de Arena op de achtergrond.

Een voorbijganger is kennelijk gevraagd om fotograafje te spelen. Liggende foto, nog een staande... Klik, klak, klik. De initiatiefnemer komt uit de groep en checkt of de plaat is gelukt. Nog niet tevreden. Nog een paar foto’s. De toevallige fotograaf lijkt met alle liefde nog wat prentjes te schieten. Hij heeft kennelijk geen haast.

En zo gaat het eigenlijk maar door. De hele tijd. Als de lopende band eenmaal is opgestart, is er geen houden meer aan. Een grote Italiaan in een AC Milanshirt verschijnt met zijn maat ten tonele. Ook zij nemen uitgebreid de tijd om met Johan op de foto te gaan. Eerst nemen ze een hele lading selfies. Lachen, niet lachen, stoer, serieus, verbaasd, open mond, dichte mond...

Ik overweeg ondertussen om een stoel te halen met een pilsje erbij, want dit is prima kijkvermaak. De Italianen willen nu wel samen op de foto en dus wordt wederom een voorbijganger aangeklampt. Met handen en voeten maakt het duo duidelijk wat de bedoeling is: het tweetal op de foto te zetten met Ajax’ eeuwige nummer 14 op de achtergrond.

Hij wil ook graag op de foto en zijn vriendin moet het plaatje maken... Overleg op hoog niveau volgt...

Ondertussen loopt een vader met zijn zoontje de parkeergarage uit. Ik weet inmiddels precies wat er gaat gebeuren en word dan ook niet teleurgesteld. Zoonlief wordt handig gepositioneerd voor het doek met Johan, vader gaat door zijn knieën en er worden flink wat foto’s bijgeschreven op diens mobiel. Het mooie duo lijkt tevreden met de opbrengst. 

Dit gaat maar door. Er zit geen stop op. Continu houden mensen stil voor foto's. Waarom is me dit nooit eerder opgevallen? Het is echt grappig om te zien hoe voorbijgangers zich laten vereeuwigen met een toekijkende Cruijff op de achtergrond.

Dan ben ik getuige van wat mogelijk een relatiebreuk in de maak is. Een (hopelijk nog) verliefd stel stiefelt langs. Hij wil ook graag op de foto en zijn vriendin moet het plaatje maken. Er wordt gesproken. Er is zelfs sprake van overleg op hoog niveau. Er volgen duidelijke instructies met handgebaren en hoe de compositie precies moet zijn.

De jongeman poseert en zij neemt foto’s. Na steeds wat te hebben afgedrukt, komt hij kijken op haar schermpje. Het is duidelijk niet wat hij bedoelde. Het moet opnieuw. Steeds weer. Ik zie het aan en de ergernissen tussen de twee lijken zich op te stapelen. Hij lijkt haar zat en zij hem. Na de vierde keer lijkt het genoeg. Er zijn – gok ik – zo’n 145 foto’s gemaakt.

Hopelijk zit er wat tussen!