Lang leve de openbare trainingen. Tientallen keren zag ik aan de noordzijde van de Arena spelers van trainingsveld naar stadion wandelen. Of andersom. Amper honderd meter waarin supporters contact zochten met hun helden en dat meestal – buiten drukke schoolvakanties – ook vonden.

Zoals bij elke club stonden er dagelijks kleine groepjes Ajacieden. Dag in dag uit Ajax te 'leven'. Een tweede familie bij de club, of de club als familie. Soms was er eens een nieuw gezicht, meestal zag je de vertrouwde snuiten.

Sneijder liet nimmer na wat te dollen met die vaste kliek. Neuriën hoorde daar dus ook bij. Over die Domtoren en zo… Altijd met een succesvol beoogd effect. Gespeelde ergernis bij de fanatiekere, bekende, supporter die op hem stond te wachten voor een 'spontaan' praatje. Ze zagen elkaar immers vrijwel dagelijks. De 'koffiehoek' naast de tourniquets bij Noord B was de centrale ontmoetingsplaats voor een evaluatie van de training of gespeelde wedstrijd.

Ik vond dat dollen van dat kleine gastje met die grote ballenzak op zijn rug altijd mooi. Een ‘mannetje’ om in de gaten te houden, dacht ik. Niet op z’n mondje gevallen, maar nóg beter met de bal aan zijn voeten, zo bewees hij al snel. Dus kwam hij er altijd wel mee weg, met dat dollen.

Kijken naar een training van Sneijder was prettig. Zelden zag ik iemand zo snel schakelen van dollen met ploeggenoten naar volledige focus tijdens een tactische sessie. Gedreven, veeleisend en ongekend goed, begenadigd met een gouden linker- én rechter. En tussendoor dollen.

Ik vond dat dollen van dat kleine gastje met die grote ballenzak op zijn rug altijd mooi

Vanuit mijn functie had ik het geluk zijn loopbaan vanaf begin tot eind mee te maken. Dollend met John van ’t Schip en Marco van Basten bij Jong Ajax of zijn prachtige maar wel titelloze seizoen 2006/2007 onder Henk ten Cate. Ook naast het veld maakte hij indruk. Vrolijk binnen en buiten de schijnwerpers, vroeg volwassen. Gangmaker tijdens regio-avonden van de supportersvereniging.

We troffen elkaar voor reportages in Milaan (2012) en Qatar (2018). Je kreeg altijd een extraatje. Rondleiding op het complex van Internazionale, lunchen met Clarence Seedorf en Zlatan Ibrahimovic of onder het genot van een biertje de klassieker kijken met vrienden en ploeggenoten op de sofa in Doha. Allemaal prima. Het avondprogramma in de woestijn liet ik – uit ongemak over zoveel gastvrijheid – schieten. En uit wijsheid, vermoedelijk. Er stond immers een vroege ochtendvlucht gepland.

Ik zag Sneijder als iele tiener in een te groot shirt uitgroeien tot een grote voetballer van wereldfaam. Vroeg volwassen binnen de lijnen, geleefd daarbuiten. Iemand die trots was op zijn afkomst en deze niet verloochende. Hij bleef op het rechte pad, voltooide zijn missie, voetbalde zich onafhankelijk en schitterde in de mooiste voetbaltempels op deze aardbol.

Een van de meest indrukwekkende momenten buiten de lijnen: Sneijder die in 2005 bloemen legde bij stadion Galgenwaard na het overlijden van David di Tommaso.

“Kind van het Utrechtse Ondiep. Ajax-icoon,” meldde het persbericht waarin de uitgever zijn biografie twee weken geleden aankondigde. Icoon. Dat woordje, in combinatie met Ajax, maakte veel los in fanatiek supportersland.

Volgens de dikke Van Dale is een icoon iemand die een club als het ware belichaamt

Een ‘icoon’: volgens de dikke Van Dale is dat iemand die een club als het ware belichaamt. Sjaak Swart, Bob Haarms en Sjakie Wolfs ? Maagdelijke Ajax-iconen. Johan Cruijff, ondanks dat jaartje Feyenoord? Ajax-icoon. Piet Keizer? Ajax-icoon. Marco van Basten? Ajax-icoon als speler... maar als trainer? Louis van Gaal? Belichaamt het Ajax van de jaren negentig, maar is bij een deel van de Ajaxachterban ook omstreden door zijn rol in de zogenaamde Fluwelen Revolutie. Toch, bovenal Ajax-icoon.

Om maar aan te geven: over iedereen valt wel wat te vinden. Om bij Sneijder te blijven, ik vind hem sowieso een icoon van de Ajax-opleiding. Kun je trouwens Ajax-icoon worden als je met die club geen Europese prijs pakt? Eerlijk is eerlijk, Sneijder was geweldig in Amsterdam maar groeide pas in Madrid en Milaan uit tot absolute topspeler met 2010 als sportief hoogtepunt.

Hoewel ik zijn boek in amper drie uur uitlas, had ik er meer van verwacht. Ja, hij vertelt het ‘complete verhaal’, maar helaas met enige reserve. Sneijder gaat zelden de diepte in. Ondiep… Hij is geen prater als het op zijn diepste gevoelens aankomt, zegt hij zelf al in zijn biografie. Nee, dit moest een voetbalboek worden, zo stemde hij af met ghostwriter Kees Jansma.

Dat is zeker gelukt. Een aanrader? Honderd procent. Een iconisch verhaal? Oordeel zelf.

Wil jij kans maken op een gesigneerde biografie van Wesley Sneijder? Doe mee aan onze prijsvraag!