De herinneringen komen als vanzelf bovendrijven. Ik studeerde nog in Diemen-Zuid en als ik een vrij uur had, dan pakte ik de metro van Verrijn Stuartweg richting Strandvliet. Het was in de beginjaren van de toen nog Amsterdam Arena, toen de Ajacieden nog openbaar trainden op de velden, zichtbaar voor Jan en alleman.

Zlatan Ibrahimovic, Jari Litmanen, Michael Laudrup, Danny Blind, Mido, Dani, Edwin van der Sar en al die anderen maakten elke dag het loopje van stadion naar veld. Supporters – jong en oud – klampten de spelers en de trainers aan. Voor een foto of een handtekening. Of een kort praatje.

Die foto liet je vaak door een ander nemen, want van selfies met mobieltjes was toen uiteraard nog geen sprake. Na het ontwikkelen van je rolletje wist je vaak pas of een kiekje gelukt was. Ooit vroeg ik Litmanen bij het bruggetje richting de velden om een foto. Zijn reactie: “Ja, natoerlijk, geen probleehm”. De enige keer dat ik ooit met een speler op de foto ging.

Vanachter de hekken kon je de trainingen destijds goed volgen. Jong en oud keek de ogen uit. Je helden zo dichtbij. Je kon ze nog eens wat toeroepen. Dat het beter moest bijvoorbeeld of juist dat ze goed bezig waren. Nu zijn spelers louter benaderbaar via sociale media (is dat veel beter?), maar toen kon je in woord en gebaar nog wat kwijt. Vaak grappig en goedbedoeld, soms ook met een kritische toon. Vaak met humor, soms met chagrijn.

Vanuit de club is het allemaal wel te begrijpen, voor veel supporters blijft het jammer

Daar dacht ik aan toen ik Daley Blind, Quincy Promes, Nico Tagliafico en die anderen met een bal bezig zag in de schaduw van de Arena. Het verschil met inmiddels vervlogen tijden was het gebrek aan supporters langs de kant. Dat de spelers er een bal zouden trappen was dan ook niet aangekondigd. Logisch, zeker in deze tijden van corona.

Het was in 2009 dat Ajax – Martin Jol was inmiddels de trainer – besloot te gaan trainen op sportpark De Toekomst. De toenmalige gedachte om de jeugdopleiding en het eerste elftal dichter bij elkaar te brengen is nog steeds een hele goede. Los daarvan was er nog een andere reden: Marco van Basten baalde er als voorganger van Jol van dat hij de velden naast de Arena niet kon afsluiten voor pers en publiek.

Het is nooit meer teruggedraaid. Openbare trainingen komen hooguit een enkele keer per seizoen voor. Supporters komen op zulke dagen van heinde en ver met hele families, handtekeningenboekjes en camera’s in de aanslag. Mensen maken er een serieus uitje van. Daarom zijn wedstrijden in de voorbereiding zo leuk. Op bezoek bij amateurclubs is vaak nog wel wat mogelijk.

Maar verder is het vooral niet de bedoeling. Geen pottenkijkers. Destijds werd gezegd dat het echt niet was om geheimzinnig te doen of iets, maar dat het vooral prettig is om in alle rust op het veld te staan, zeker in tijden dat het sportief wat minder gaat en de emoties wat hoger oplopen dan de bedoeling is. Het is inmiddels elf jaar geleden.

In de huidige tijd van mobiele telefoons en sociale media hoeven supporters natuurlijk al helemaal niet te verwachten dat de poorten wat vaker opengaan. Zeker omdat Ajax via de eigen kanalen prima kan laten zien wat het wil laten zien. Vanuit de club is het allemaal wel te begrijpen, voor veel supporters blijft het jammer.

En de foto met Litmanen? Die heb ik nog.