Het was feest op AT5. De stadszender deed weer eens briljant en gooide diens verslag van de huldiging en de rondvaart uit 1995 in de herhaling. Fantastisch! Eventjes was ik weer zestien jaar. De oude beelden brachten mij in één klap terug in die tijdsgeest, inclusief bijhorende liedjes. En precies daar ging het ook mis.

Waarom? Nou ja, ik heb de hele dag de liedjes van toen gezongen of geneuried: “Aaaajax, Ajax is okéé, A-J-A-X en de rest die doet ons niks!” De hele dag. Het ging niet meer uit mijn hoofd. En daarmee dus ook niet uit het hoofd van mijn huisgenoten.

“Ja, hó maar effe nu met zingen…,” hoor ik ze zeggen. Mijn antwoord daarop? Het was een bevlogen “Ajax, aj aj aj aj aj aj Ajax, Ajax. AJAX!” Vooral die laatste Ajax zette ik goed kracht bij. Echt gewaardeerd werd het niet. En ik deed nog zo mijn best.

Het waren destijds van die brave liedjes. Eigenlijk te slecht voor woorden, maar de herinneringen eraan zijn mierzoet en het blèrt zo lekker mee. En dat gebeurde zondag weer. Al die meezingers zaten gelijk weer vast gebeiteld in mijn hoofd en tja, dat moest eruit hè.

“He meiden…?”
Alle twee zuchtend: “Ja…”
“Aan het roer staat magistraal Ajaxcoach LOUIS VAN GÁÁÁÁÁÁÁÁL!”
“Pap, hou op! Echt, doe effe normaal!”

Dochter Emma (16) neuriet zelf vooral de stadionliedjes van nu: “Jalalalalalala, Donny van de Beek, Van de Beek, Dooonny van de Beeheek!” Dat werk. Zij geeft niet veel om wat er een kwart eeuw geleden gebeurde.

Dus daar zat ik dan alleen op de bank. Te genieten. En maar neuriën.

Nee, ze vond die mensen op tv bij AT5 er maar vreemd uitzien en raar doen. Wijde kleren, rare liedjes. Wat de tijd kan doen. Ik vond het geweldig om terug te zien, maar stond tamelijk alleen in mijn enthousiasme.

Dus daar zat ik dan alleen op de bank. Te genieten. En maar neuriën. Tijdens het stofzuigen, tijdens het koken, tijdens het kijken, tja, tijdens alles eigenlijk.

“Aaaaaaaajax is kampioen, Ajax blijft kampioen, er is toch geen club die daar iets aan kan doen, Ajax is favoriet, Ajax blijft favoriet en overal zie je een ex-Ajacied.”

“Pap, mag ik Fortnite spelen?

Mijn antwoord daarop was duidelijk en stellig:

“Jalalalalalailailailalala,
Jalalailalalaaahaa,
En Ajax favoriet, en Ajax mijn nummer één,
En Ajax in de wereld, Ajax kent toch iedereen,
'T is al eeuwenlang bekend, Ajax levert 't talent,
Daarom blijft 't bovendien een genot om ze te zieeeennnnnn!”

Dochter: “Je-zus!”

Het was een topdag. Of zoals Jari Litmanen het zo treffend zei tijdens de rondvaart: “Dit, dit is een echte feest!”