“Morning. Morgen wil ik om 19.45 uur in Heerenveen zijn. Als ik 17.45 uur bij jou ben, moet dat lukken, inclusief omwisselactie en naar het stadion lopen, ok?”
“Ja klopt, is prima.”

De appjes gingen heen en weer voor een normale ‘awayday’. Uit tegen Heerenveen. Vaak een wedstrijd die je met vertrouwen tegemoet ziet. Toen hing er serieus een do-or-die-sfeer rond dit duel. Logisch: 2-0 thuis verloren van titelconcurrent AZ, uit de beker geknikkerd door FC Utrecht…

Ow ja, ik was zo stom me dik te verslapen op de dag van de kaartverkoop voor Heerenveen-uit. Echt, 10.00 uur en dan nog… Met m’n duffe kop had ik net koffie gepakt. Ik checkte m’n appjes. “En gelukt? Ik heb er eentje!” Shit… Als een dolle ingelogd, proberen, proberen, F5’ en, nog een keertje, eentje in het winkelmandje, fout knopje, shit, shit, shit… Mislukt. Eigen schuld, dom, zet de wekker dan ook…

Maten hadden dus wel een kaartje. Terecht, zo moeilijk was dat niet. Ik heb gelukkig ook andere kennissen. Zakelijk, dat dan weer wel. En dus schijtmazzel. Iedereen die mij dit misgunt en een nepsupporter vindt: je hebt gelijk. En lees vooral niet verder.

Ja, er was nog wel een plek op de hoofdtribune. Afspraken werden gemaakt, ik streek een overhemdje en was die zaterdag chauffeur van de mannen die wel een kaartje hadden bemachtigd. Op naar Heerenveen! Zij wisselden om bij de parkeerplaats, ik liep naar de hoofdingang, op die wat kille zaterdagavond.

Het was echt geen gewone voetbalavond. Vooraf al niet. Het was gruwelijk spannend

“Timber maakt debuut…”
“Ja, tot zo ver die vaste opstelling weer.”
“Zal een blessure zijn, verwacht ik.”
"Hoe ze ooit nog Schuurs of Álvarez gaan inpassen. Beiden bank, volgens mij.”

We appten een beetje nerveus. Het was echt geen gewone voetbalavond. Vooraf al niet. Het was gruwelijk spannend. En dan ook nog een jonge gast in de basis die we alleen kenden van Jong Ajax, waar hij het wel goed deed.

Ik zat op de eretribune hoog en droog op een goede stoel, biertje erbij - en echt toffe Friese gastvrijheid om mij heen. Ondertussen had ik contact met het uitvak, over Winston Bogarde op de bank, over de mascottes die rillend van de kou in de line-up stonden te wachten, over die elleboog-begroeting van spelers…

De rust brak aan.
“Zo zeg. H'veen laat ’t liggen. Tweede helft Ajax dan maar.”
“Daley, Daley…”
“Dusan, Dusan…”
“Nog steeds niet je van het, hè? :-)”
“Hakim, Hakim…”
“Het is sowieso allemaal ruk.”

De tweede helft was gelukkig niet helemaal ruk. Dusan Tadic stond op (vraag ook maar aan Sergiño Dest), Jurriën Timber hield zich goed en Quincy Promes mocht weer iets met een maskertje doen. Wat een opluchting. Drie punten!

Na nog een fijn biertje en een buiging voor mijn Friese gastheer liep ik rap naar het uitvak, om naar de parkeerplaats te gaan. Een snel fotootje van het Heerenveen-logo op het stadion… Ik voelde twee plastic fiches in mijn broekzak, het betaalmiddel in de sjieke ruimtes achter de eretribune.

Twee Friese muntjes van goud, zo blijkt nu.