Vurnon zal deze dagen wel ergens in Sofia in quarantaine zitten, want hij tekende een paar weken terug een contractje bij CSKA Sofia. Het lijkt me geen pretje om in Bulgarije te voetballen en al helemaal niet om daar tijdens de coronacrisis noodgedwongen te moeten verblijven.

Veel liever had ik gezien dat de loopbaan van Anita anders was verlopen. Want die is nu toch wel een beetje mislukt. Of, nou ja, mislukt. Mislukt... Er prijken op zijn erelijst zeven prijzen met Ajax en dat zijn er meer dan menig huidig en minimaal even getalenteerd selectiespeler voor elkaar zal boksen.

Maar het had allemaal veel mooier kunnen zijn. Anita was zo'n sympathiek jochie, van wie je je nu amper voor kunt stellen dat hij alweer dertig jaar oud is. Wellicht kwam het door zijn kinderlijke dreads, door zijn babyface of door dat oorbelletje. Anders is het toch zeker die vriendelijke lach.

Vurnon leek altijd die speler die net kwam kijken. Maar vergeet niet dat hij al als zestienjarige debuteerde in het eerste elftal. Groningen-uit, in de donkere dagen van 2006. Dat was door vele afwezigen en blessures uit nood geboren, maar toch. Hij verdween vervolgens eventjes van de radar, maar niemand die zich afvroeg: heeft Ajax wel een plan met deze jongeling?

Er stond trouwens in dat plan vast niet dat de rechtspoot het als linksback ging maken. Toch is dat precies wat er gebeurde, want felheid oversteeg het gebrek aan lengte. Vurnon werd basisspeler en als de principes van Bert van Marwijk iets meer waard waren geweest, had Edson Braafheid in de WK-finale niet per ongeluk een bal op zijn hoofd gekregen maar behoorde Anita tot de selectie van het grote Oranje.

Vurnon had alles in zich om het te maken. Alles. Echt alles! Alles, behalve lengte

Helaas werd Anita vaker over het hoofd gezien. De plannen van Frank de Boer voorzagen in eerste instantie ook niet in een prominente rol voor Anita, maar die dwong hij wel af. Niet als rechtsbenige linksback, maar als middenvelder. Terwijl de derde ster werd veroverd, controleerde Anita samen met Demy de Zeeuw de zone in de rug van Christian Eriksen, die de beslissende assist verzorgde.

De geschiedenis herhaalde zich vervolgens als het ware, zowel in positieve als negatieve zin. Er was geen ruimte voor Anita op het middenveld, maar hij knokte zich er weer tussen en na een inhaalrace ging de schaal wederom naar Amsterdam. Het was alsnog onvoldoende om definitief het vertrouwen van De Boer te winnen.

Althans, zo voelde het voor Vurnon. Zijn eigen ik ging nu eens een keertje boven het teambelang. Alsof met het afknippen van zijn dreads ook de opofferingsgezindheid was verdwenen. Of ging het om een gebrek aan waardering? Hoe dan ook, er was iets geknakt.

Mino Raiola kwam in beeld en het grote transferspel begon. Ik snapte er niets van. Je verruilt Ajax toch niet voor Newcastle United? Nu zeker niet, maar toen ook al niet. Die sympathieke, kleine en stiekem ook steeds belangrijkere aanjager stond ineens op het punt weg te gaan. De teksten uit zijn mond rondom een oefenwedstrijdje tegen amateurs vertelden genoeg. Het afscheid was aanstaande en ach... Fabian Sporkslede, Ilan Boccara en Joeri de Kamps stonden op de nominatie om Anita te doen vergeten.

Waarom niet nog één jaartje de tanden op elkaar en jezelf een derde keer naar het middenveld voetballen? Ik geloof er heilig in dat dan niet Newcastle United, maar Manchester United op de stoep had gestaan voor Anita. Dat was in die tijd toch echt different cook. De teller was dan ook vast niet blijven steken op drie interlands.

Vurnon had alles in zich om het te maken. Alles. Echt alles! Alles, behalve lengte. Ik vraag me nog vaak af waarom het zo mis is gelopen. En ik ben benieuwd of Vurnon dat thuis op de bank, die deze dagen in Bulgarije staat, ook wel eens doet...