Een verkleurd rechthoekig kaartje waarvan rechts onderin een hoek is afgescheurd ter controle. Vak B, op de Jaap van Praag tribune. Een bijzondere wedstrijd, want Ajax kon niet alleen kampioen worden, het was ook het allerlaatste duel in Stadion De Meer. Daarna wachtte de sloopkogel en de verhuiswagen richting Arena.

Met dat laatste was ik als zeventienjarige totaal niet bezig toen ik die zonovergoten zondag 28 april 1996 wakker werd. Ik ging naar Ajax en had er niet normaal veel zin in. Ik mocht mee met een vriend van mijn vader. Het was in veel opzichten een bijzondere wedstrijd, maar daar ben ik me nu meer bewust van dan toen.

Hoe dan ook, mijn vader zou mij afzetten bij het stadion. Zou, want dat bleek niet zo eenvoudig wegens grote drukte. We stonden vast op de A10, dus pa stelde voor daar maar uit te stappen. Ik heb hem wel even vreemd aangekeken, maar zo gezegd, zo gedaan. Het zijn herinneringen die terugkomen als ik kijk naar het wedstrijdkaartje.

Zodoende ben ik even 24 jaar terug in de tijd en zie ik mezelf over de vangrail van de A10 klimmen, om het laatste stuk richting hoofdingang te lopen. Mobieltjes hadden we toen nog niet, dus ik hoopte maar dat ik de vriend van mijn vader überhaupt zou vinden… Wonderwel lukte dat snel, al weet ik niet meer precies hoe dat ging.

'Waarom had ik nou geen fototoestel mee,' hoor ik mezelf nu denken...

De wedstrijd herinner ik me gelukkig goed. Inclusief de sfeer in het aloude Ajaxstadion. Vreugde en weemoed streden met elkaar om voorrang, zo veel was duidelijk. Vreugde vanwege de 26ste landstitel met een prachtige laatste ereronde door het stadion, weemoed bij velen omdat ze beseften hier voor de laatste keer te zijn.

Ajax won zoals Ajax die dagen won. Met overtuiging en die middag met nóg meer gedrevenheid. Het publiek verwachtte dat ook. De teller stokte bij 5-1. Jeugdheld Jari Litmanen opende het afscheidsbal met een vliegende en doeltreffende halve omhaal. De Fin gaf de aanwezigen precies dát waar ze voor kwamen.

Ik pak het jaarboek 95/96 erbij om dingen nog helderder te krijgen. Verhip, Marcio Santos viel die wedstrijd in. Dat kan ik mij totaal niet herinneren, al weet ik nog wel hoe de bordjes 2 en 8 omhooggingen. Edgar Davids en Michael Reiziger gingen naar de kant. Het was ook voor dit tweetal klaar, want een avontuur bij AC Milan lag in het vooruitzicht en Louis van Gaal gunde het duo een applauswissel. Wat zou er veel veranderen na die tijd...

Herinneringen komen steeds meer terug. “Waarom had ik nou geen fototoestel mee,” hoor ik mezelf nu denken. Sowieso heb ik maar weinig plaatjes uit die periode, mobieltjes waren er niet. Daar was ik totaal niet mee bezig. Eeuwig zonde.

Hoe ik die middag ben thuisgekomen? Werkelijk geen idee. Zal het mijn vader eens vragen. Eerst verder struinen door de doos met kaartjes. Op zoek naar meer zoete herinneringen.

• Lees hier meer blogs!