Door: Harm Groustra

Niet veel anders tijdens deze coronacrisis. Je bent nog niet goed en wel bekomen van het feit dat Ajax - FC Twente niet doorgaat of de eerste challenges vliegen je al om de oren. Pijnlijk, pijnlijk, pijnlijk. Ik wil een onmogelijke bal van Ziyech. Nico die in de negentigste minuut zijn directe tegenstander door midden zaagt. De trap oplopen en het veld zien. Bloed, Zweet en Tranen. De stadionspeaker. Nicoooooooooooo Tagliafico!!!!

Het is dan ook niet geheel verrassend dat Nico de enige is die in deze barre tijden zowaar een leuke challenge verzint. De filmpjes waarin hij met zijn topfitte vriendin de meest bizarre fitnesstrucjes uithaalt , al dan niet vergezeld door kekke dansjes, zijn een welkome verschijning tussen alle goedbedoelde maar vooral tranentrekkende inhakers.

Toch zit ik zelf in het weekeinde ook met mijn beste vrienden in een videochat waarbij het niet heel lang duurt voor we zelf wc-papier hooghouden. De meesten komen niet bepaald ver, ondanks dat we niet per se de slechtste voetballers zijn. Maar pas tijdens speler vier komt het belang van de challenge naar voren.

'Is dat niet de woonkamer van Real - Ajax?'

“Is dat niet de woonkamer van Real - Ajax?” Natuurlijk is het die woonkamer! De kamer waar we belandden omdat onze stamkroeg ineens gesloten was. De kamer waar we sindsdien elke Europese uitwedstrijd van Ajax moesten kijken omdat Ziyech ons daar hoop gaf.

Omdat we daar Frenkie lachend Modric zagen achterlaten. We dankten de moeder van Neres. De sliding van Nous en het maatwerk van Tadic. Schöne en zijn trap. Springend op dat kleine balkonnetje van die woonkamer.

Misschien zijn die challenges zo gek nog niet. Om wat voor reden dan ook kan het stadion zomaar weer heel erg dichtbij zijn. En laat het maar zien dat wij er eigenlijk gewoon nog zitten.