Traditioneel is dit hét affiche met knikkende knieën. Deze keer zat ik echter zeer stabiel op de fiets. Ajax draait verre van lekker, maar zo’n crisis als bij de Eindhovenaren ligt gelukkig in het verleden. Als het echter zo’n zeer matig potje wordt, dan weet ik niet welke emotie ik aan moet spreken.

Winnen van PSV en niet extatisch zijn? Dat bestaat eigenlijk helemaal niet. Het gevoel hebben dat een doelpuntje wel heel karig is. Ik wist voor vandaag niet dat het kon. Mijn gevoel in het trapppenhuis naar beneden lijkt nog het meest op dat bij puntenverlies. Bij winst op de Eindhovenaren dus. Is de traditie rond deze topper dan zo flinterdun?

Wellicht is het niet meer dan aardrijkskunde. Als die ploeg uit Eindhoven niet heel goed is, dan is er verder eigenlijk niets. Bij een slecht potje tegen een ploeg uit Rotterdam, of zelfs Utrecht, dan is er altijd nog die streek waar we een historische band mee hebben. Afkeer wellicht, maar dat is vaak minder erg dan onverschilligheid.

Winnen van PSV en niet extatisch zijn? Ik wist voor vandaag niet dat het kon

Dat maakt PSV zo’n rare rivaal, op sportief gebied, wat mij betreft. Zonder sport voel ik een grote leegte. Vandaag had ik ze best meer willen haten. Dat lukt me dus niet. Wat dan overblijf, is zeer slecht voetbal.

Wat misschien wel anders is – dan als er tegen Sparta of ADO wordt gespeeld – is dat me echt heel erg opviel hoe slecht ze zijn. Doorgaans ben ik voornamelijk op Ajax gericht. Nu zat ik ook met open mond naar de onkunde van PSV te kijken. Mij stabiele knieën hadden het al wat verklapt, maar dit was nog erger dan ik kon vermoeden. Het was haast knap dat het Ajax maar één keer lukte om tegen ze te scoren.

Het vreemdste is dat deze traditionele topper zo goed als geen graadmeter is. Hooguit een onheilspellende. Met volgende week FC Utrecht-uit geen fijne gedachte. Zeker gezien niemand daar zo onverschillig is als ik tegen PSV.