Afzender van het piepjesspervuur is Fran Iborra (28), mijn nieuwste Spaanse ‘amigo’. Hij woont in Madrid maar heeft niets met Real of Atlético. Nee, Fran is van kinds af aan Azulaña. Een blauwe, fan van ‘Geta’. Hij schreef zelfs een vierhonderd pagina’s dik boek over zijn club.

Drie weken geleden ontmoette ik hem toen ik enkele voorbeschouwende verhalen kwam maken voor ons magazine Ajax Life. In het weekeinde dat Ajax strandde in Groningen doken fotograaf Thomas en ik in de plaatselijke voetbalcultuur en bezochten de wedstrijd tegen Real Betis (1-0).

Gastvrij en trots op het bezoek uit Amsterdam vertelde Fran in de kleine, azuurblauwe Federación de Peñas over de historie van zijn sensationeel presterende club. Het mini-supportershome staat op tweehonderd meter van het stadion Coliseum Alfonso Pérez.

De sfeer is tijdens ons bezoek prima. Kleinschalig knus. Een handjevol grijze senioren, een paar volwassenen en wat Getafe-jeugd verzamelt er volledig in het blauw voor de wedstrijd, terwijl de dienstdoende peña (Getafe heeft er in totaal 32) de aanhangers van de bezoekende club ontvangt.

Socios drinken samen een cerveza in omliggende zijstraatjes bij cafeetjes luisterend naar namen als El Rincón del Tío Eulogio, La Trasiega of El Paseo

Wat Fran betreft kunnen Ajacieden die donderdag een sjaaltje willen ruilen of gezamenlijk willen proosten op de mooie Europese kraker hier voor de aftrap gerust even langskomen. Gezellig. Iedereen is welkom. Het uitvak huisvest donderdag 843 Ajacieden. Als één procent van hen deze invitatie al accepteert, puilt de Federación al uit, bedenk ik me.

Als Getafe voetbalt, ontwaakt de slaapwijk. De fanatieke fans uit Sevilla zingen wat als ze door de politie vanaf een nabijgelegen winkelcentrum rustig naar het uitvak worden begeleid. De overige socios mengen probleemloos op het plein voor het stadion. Ze drinken samen een cerveza in omliggende zijstraatjes bij cafeetjes luisterend naar namen als El Rincón del Tío Eulogio, La Trasiega of El Paseo.

Handig voor Ajacieden die donderdag lijn 12 (Metrosur) gebruiken en al vroeg in Getafe willen arriveren: vanaf station Los Espartales wandel je zo het terras op.

Pak je op de wedstrijddag liever de trein vanuit Madrid-centrum, dan kun je prima opstappen op de stations Sol of Nuevos Ministerios. Binnen twintig minuten ben je dan bij de station Las Margaritas (nabij het stadion) of Getafe Central (centrum).

Ik gebruik het woord niet graag, maar in Getafe oogt veel - zo niet alles - gemoedelijk. Het centrum kun je gerust doodstil noemen. Volg vanaf het stadion de hoofdstraat Calle de Madrid en je eindigt op een pleintje waar alleen de fontein op Plaza General Palacio voor het nodige geluid zorgt.

Als de trots op het spel staat, golft het temperament over de blauwe tribunes

En toch, niets blijkt wat het lijkt. In het stadion - vergelijkbaar met dat van AZ - maakt die gemoedelijkheid na de aftrap plaats voor fanatisme. Als de trots op het spel staat, golft het temperament over de blauwe tribunes. De eendrachtige wisselwerking tussen trainer, elftal en supporters is in verhouding tot de bescheiden stadioncapaciteit (zo’n 17.000) indrukwekkend.

Wat vooral opviel tijdens het maken van de reportage: het ongekende vertrouwen van de Azulañas op een goede afloop. Stiekem hoop ik dat het doorslaat naar onderschatting. Dat zal niet gebeuren, maar toch.

Het geloof op een goede afloop steunt niet alleen op het recente sportieve succes, maar ook op historie. Getafe stond in 2008 tegen Bayern München op een paar seconden na in de halve finales van de Uefa Cup, tot een late treffer van Luca Toni het clubje en de stad in rouw dompelde.

Dit trauma kan met een goed resultaat tegen Ajax na twaalf jaar weggespoeld worden. Je voelt het aan alles. Men praat uiteraard met respect over Ajax, maar het is ook niet meer de succesploeg van vorig seizoen, horen we.  

Ajax is gewaarschuwd. Laat je niet misleiden door de gemoedelijkheid. Aan Fran merk ik nog niets, maar het lijkt stilte voor de storm.