Het gevoel dat Sparta-thuis geen problemen oplevert, ken ik namelijk nog van 23 augustus 2009. Die snikhete zondag zit ik bij dezelfde confrontatie in de Arena en ben daar getuige van een bizarre pot voetbal. Na het laatste fluitsignaal kijkt de gemiddelde Ajaxsupporter vertwijfeld om zich heen. Wat is hier zojuist in Cruijffsnaam gebeurd? Niemand begrijpt het.

Ajax veegt die middag compleet de vloer aan met de leukste club van Rotterdam, maar spoelt aan het einde van de rit twee belangrijke punten door de put. Ajax voetbalt die middag maar liefst 41 kansen bij elkaar. Het is bijna onbestaanbaar, maar geen van al die mogelijkheden levert een treffer op.

De bal moet welgeteld één minuutje na de aftrap al in het Sparta-mandje liggen, maar Siem de Jong mist de uitgelezen kans, omdat de felle zon hem op moment van afdrukken in de ogen schijnt. We lachen er op de tribune om en gaan er eens goed voor zitten. Dit wordt leuk.

De Ajacieden rijgen de mogelijkheden om te scoren werkelijk aaneen. De ene aanvalsgolf volgt de andere op. Ajax stormt als een malle en Sparta staat op instorten. Hier is geen houden aan. Achtereenvolgens missen Dennis Rommedahl, weer Siem en Luis Suarez kansen op de openingstreffer. De Uruguayaan raakt zelfs twee keer het houtwerk, maar reden tot zorg is er niet. Het gaat prima.

Het lobje van Emanuelson kan op het eerste hoongelach rekenen, want waarom nu niet zakelijk afronden, Urby?

Sterker nog, ik herinner mij de lol op de tribune om al die misperen. Het lobje van Urby Emanuelson vlak voor de thee kan daarentegen op het eerste hoongelach rekenen, want waarom nu niet zakelijk afronden Urby? Maar goed, vooruit, Ajax is deze middag zó oppermachtig, het komt na rust vanzelf goed. Niks aan de hand.

Wel wat aan de hand, zo blijkt in de tweede helft. Sparta is helemaal niet van plan om te capituleren en trekt een enorme verdedigingsmuur op en houdt op miraculeuze wijze stand. De verprutste kans van invaller Miralem Sulejmani bij zijn eerste balcontact helpt daar ook zeker niet bij en vanaf dat moment zakt de moed bij veel supporters toch steeds meer in de schoenen.

Jan Vertonghen – uitgeroepen tot Ajacied van de Wedstrijd – probeert het tij nog te keren met een verwoestende uithaal van grote afstand, maar het lukt maar niet. Vlak voor het laatste fluitsignaal lijkt Suarez dan tóch de trekker over te halen. De aanvoerder knalt de bal hard op doel, maar oud-Ajacied Emmanuel Boakye kopt de bal spectaculair van de lijn. Hoe is het mogelijk...?

Een minuut later volgt mogelijkheid nummer 41 via Sulejmani. De kopbal van de Serviër smoort in de doelmond, waarna scheidsrechter Jan Wegereef voor de allerlaatste keer fluit. Ongeloof op de tribunes. Hoe kun je 41 doelpogingen bij elkaar voetballen en niet eenmaal doel treffen?

Nou ja, zo’n wedstrijd speel je maar één keer. Wellicht zien we zondag qua spelbeeld dezelfde wedstrijd en vliegen alle ballen erin. Al ben ik met gewoon een driepunter ook al dik tevreden.