Door: Thomas van Ossenbruggen

Het heeft ongetwijfeld ook met zijn opvolgers te maken. Toen de Braziliaan naar Italië vertrok, werd de linksbackpositie namelijk plots een zorgenkindje voor Ajax. Namen als Emanuelson, Vertonghen en Blind verschenen er over de jaren heen. Geen van hen was op linksback echter op zijn best.

Andere namen die in de post-Maxwellperiode de linkerflank bestreken: Robbert Schilder, Dico Koppers en, u herinnert zich hem vast, Nicolai Boilesen. Allen waren geen onverdeeld succes. Mitchell Dijks was een sympathieke jongen, maar oogde met zijn bonkige motoriek altijd een beetje verdwaald in Ajax 1.

Zo'n dertien jaar na het vertrek van Maxwell bezorgde de linksbackpositie Ajax nog steeds hoofdpijn. Tot 5 januari 2018. Het einde van de post-Maxwellperiode. Ajax contracteerde op die dag Nicolás Alejandro Tagliafico.

Een grote onbekende uit de Zuid-Amerikaanse koker van Henk Veldmate en Marc Overmars. Twee weken later debuteerde hij, thuis in de klassieker. De linksback liet tegen Feyenoord meteen zien uit welk Argentijns hardhout hij is gesneden: hij leverde de assist bij de 1-0 en kegelde diverse Rotterdammers omver.

Tagliafico is wellicht de meest betrouwbare voetballer die ik ooit in het wit-rood-wit zag spelen

De linksbackpositie was sindsdien zorgenkindje af voor Ajax. Erik ten Hag debuteerde in dezelfde klassieker en vermoedelijk is er, naast die van Onana, één positie die de hoofdcoach sindsdien zonder nadenken invult: die van linkervleugelverdediger.

Tagliafico is wellicht de meest betrouwbare voetballer die ik ooit in het wit-rood-wit zag spelen. Hij is verdedigend zelden op een fout te betrappen, brengt een on-Nederlandse agressie en kent voor een linksback een ongekend rendement. Tagliafico is met zijn 1.73 meter klein van stuk, maar groots in daden.

Nico speelde afgelopen zomer, na een ongekend lang seizoen met Ajax, nog even een Copa América met de Argentijnse ploeg. Twee weken vakantie kreeg hij na dat toernooi. Na die twee weken moest hij er meteen staan: Ajax trad alweer aan in de voorronde van de Champions League.

Je zou verwachten dat een voetballer dan tijd nodig heeft om zijn gebruikelijke vorm aan te tikken, maar voor Tagliafico is niets minder waar: hij speelt dit seizoen wederom alsof hij een paar vrachtwagenaccu’s onder zijn borst heeft.

Ongeveer vanaf hij voet op Amsterdamse bodem zette, doen er al geruchten de ronde over een vertrek naar Atlético Madrid of Internazionale. Het is ook zeker niet ondenkbaar dat hij ooit de stap naar de absolute Europese top maakt. Ik probeer daarom te genieten van de kleine Argentijnse vechtmachine zolang het nog kan, maar word haast depressief bij de gedachte van een vertrek.

De post-Tagliaficoperiode. Ik moet er niet aan denken.