Ik besluit er maar uit te gaan. Blijven liggen of omdraaien heeft geen zin. Klaarwakker. Het is matchday en wat voor eentje... Champions League! Weer lukte het Ajax om de voorronden door te komen en dus komt vanavond Lille OSC, de nummer twee van de Ligue 1, op bezoek.

Zachtjes probeer ik het bed te verlaten. Wil mijn vriendin niet wakker maken. Ik struikel half over een pantoffel en dus slaag totaal niet in die opzet. Vanonder haar deken vraagt ze mompelend wat ik ga doen. Ze geeft twee tellen later zelf het antwoord: “Ajax hè...?”

Ik fluister iets van “ja, sorry, ben nou eenmaal wakker,” en daal de trap af richting koffiezetter en grote Ajaxmok met drie kruizen erop. Wat gaat vanavond brengen? Ik heb werkelijk geen idee.

Wat een ontzettende rust nog. Prachtig eigenlijk, omdat je weet dat het een paar uur later een heerlijke chaos is

Wat wordt dit überhaupt voor week met ook nog eens PSV-uit op zondag...? Pfff... Ik heb wer-ke-lijk geen idee.

Het nieuwe Ajax in opbouw laat soms mooie dingen zien, waar je veel vertrouwen uit kunt putten, maar tegelijkertijd oogt het in de omschakeling nogal eens kwetsbaar. Is de ploeg al klaar voor de komende twee krachtmetingen...?

Geen idee. Echt niet. Maar juist die spanning van het niet weten is een deel van wat zo'n dag mooi maakt.

Het fijne van vroeg opstaan is dat de snelweg richting Johan Cruijff Arena leeg is. Rond 7.00 uur stuur ik mijn auto het parkeerterrein van P-Noord op. Het is nog donker en het stadion is verlaten. Het dak is open.

De kruisjes bij de tourniquetjes staan nog allemaal op rood. Even blijf ik staan en kijk omhoog. Wat een ontzettende rust nog. Prachtig eigenlijk, omdat je weet dat het twaalf uur later een heerlijke chaos is. Dan is hier een enthousiaste wit-rood-witte mierenhoop.

Nu nog niet. Het is vroeg in de ochtend en er heerst een prachtige serene rust rondom de Arena. Een fietser kruist mijn pad, maar verder ben ik alleen.

Ik geniet van het moment. Net zoals ik keihard ga genieten van de chaos later vandaag.