Bij de ingang van het stadion delen vrijwilligers warme AZ-mutsen en sjaaltjes uit. Mijn pakketje geef ik aan een klein kaaskopje, die er waarschijnlijk meer aan heeft. Achteraf bijna spijt, want het is best koud in het dakloze onderkomen waar het altijd stormt.

Toch heeft het stadion zonder dak wel iets. Ik wil niet vloeken in de kerk, maar door de pikzwarte lucht en de lichtmasten die boven de tribunes uitsteken, waan ik mij een klein beetje in het Olympisch Stadion van midden jaren negentig. De heerlijke lucht van gebakken uitjes en de blik op de sintelbaan ontbreken, dat wel.

De goed gemutste AZ-supporter naast me – gezegend met een gezonde dosis Ajax-aversie – vertelt dat hij meehielp aan het verwijderen van de restanten van het ingestorte stadiondak. “We hebben enorme mazzel gehad. Serieus. De staat van de constructie was nog veel erger dan openbaar is gemaakt. Het was echt niet goed wat we allemaal aantroffen.”

De sfeer is prima en AZ-supporters zijn blij dat ze weer ‘thuis’ zijn. Toch kan een enkeling het niet laten de Ajacieden iets in te wrijven. Of nou ja, de persoon in kwestie doet een wanhopige poging. Een knullig spandoekje met ‘Valencia groet 020’ wordt ingenomen. Het is een wit laken en de tekst is er vluchtig met zwarte verf op gekalkt. Ook een smiley is zichtbaar. Super creatief allemaal!

'Daar hebben ze vast niet van terug, in Amsterdam!'

Het doekje wordt echter afgepakt en dat is maar goed ook. De AZ-supporter in kwestie maakt zichzelf (en vooral zijn medesupporters) belachelijk door zo’n laken te tonen aan het uitvak. Klein ook vooral.

Hoe zou de voorbereiding op zo’n actie gaan? Als moeders niet kijkt een laken uit de kast pakken? Dan de tekst er snel opklatsen? Vervolgens giechelend op het fietsje richting stadion, klaar om je ding te doen? Bij aankomst je vrienden informeren: “Ik ga iets doen dadelijk, let maar op. Hi-la-risch! Daar hebben ze vast niet van terug, in Amsterdam!”

Vervolgens pak je je moment en vouw je je meesterwerk uit. In het uitvak haalt iedereen zijn schouders op. Je doekje wordt iets later door supposten afgepakt en je staat eigenlijk best voor lul. Bij thuiskomst heb je vervolgens ook wat uit te leggen aan moeders, want waar is het tafelkleed?

Het zijn dingen die ik me afvraag, terwijl de wedstrijd zich voor mijn neus afspeelt en Donny van de Beek naast schuift. Net als je denkt ‘0-0 is wel prima’, kopt Myron Boadu AZ naar de winst. Ik voel direct een vreemde vorm van berusting tussen de uitzinnige Alkmaarders.

De laatste loodjes voor de winterstop wegen tamelijk zwaar. Er zijn heus verklaringen. Laten we vooral hopen dat iedereen na de winterpauze weer fris genoeg is om de jacht op de landstitel (en wie weet wat meer) voort te zetten.