Niet dat ik het niet eerder had gezien, het was veel erger. Ik had het logo te veel voor lief genomen. Alsof het als vanzelfsprekend bij ons stadion hoort. Door hoe Ajax de laatste twee seizoenshelften speelt, is er een zelfingenomenheid ingekropen. De Johan Cruijff Arena voelt bij dit soort wedstrijden bijvoorbeeld niet alleen te klein, het is het gewoon ook.

Sinds Real Madrid-thuis zit ik noodgedwongen op mijn seizoenkaartplek. Een enorm luxeprobleem, dat weet ik. Maar veel liever zwerf ik door het stadion. Tegenwoordig geeft alleen mijn eigen plek kopen de zekerheid van een kaartje. Voor andere plekken is de concurrentie te groot. Was te groot, zal ik na Ajax - Valencia misschien moeten zeggen. Voor de Europa League heeft de Arena namelijk een prima formaat.

Mijn vertrouwde eredivisievakje is op Champions League-avonden overigens prima. Het is er wel iets anders. De mensen die ik zo goed herken, zijn soms net iets anders. De man met snor en pet, die altijd wat zit te brommen, schuin voor me, sprong nu geregeld gefrustreerd op met een noodkreet. Als de scheids het in zijn ogen weer had gedaan. Ik hoorde het ook veelvuldig in het trappenhuis, naar beneden. De arbitrage kreeg veelvuldig alle schuld.

Over deze avond kun je niet zeggen dat Ajax op Champions League-niveau speelde

De scheidsrechter zat misschien niet mee, maar over deze avond kun je niet zeggen dat Ajax op Champions League-niveau speelde. Ze hebben vooral verloren omdat ze niet goed genoeg waren. Een harde conclusie, maar tegen Valencia moeilijk te ontkennen.

Natuurlijk kun je het dan nog over het potje in Londen hebben, waar de zaken wat anders lagen, maar ook dat is nu zinloos. Het treetje lager is een feit.

Helaas was het behoorlijk koud en winderig, terug op de fiets. Ik had niet de motivatie om die nieuwe handschoenen af te doen en weg te smijten. Wie weet knip ik dat logo er af.

Het niet echt meer zien, dat lukt me nu namelijk niet meer.