Door Martijn Vos

Londen werd een emotionele achtbaan. Een uur lang zaten we op een roze wolk en wisten niet wat we zagen. Ajax vernederde Chelsea in eigen huis! Natuurlijk hadden we over geluk niet te klagen in de eerste helft met twee eigen doelpunten.

Maar toch, deze treffers werden wél afgedwongen met goed spel en een mooie, scherp indraaiende vrije trap van Quincy Promes en een wonderschone vrije trap van Hakim Ziyech. Uit vrijwel onmogelijke hoek schoot hij op doel.

Op driekwart van de wedstrijd maakte onze euforie plaats voor een cocktail van woede en ongeloof. De ontreddering was groot, toen een Italiaan met een fluit een overtreding op Daley Blind over het hoofd zag en besloot Blind en Joël Veltman van het veld te sturen en Chelsea een penalty te gunnen.

Was dit een penalty? Het hangt er vanaf welke scheidsrechter de fluit hanteert

Wat had Veltman moeten doen? Voetballers kunnen hun armen en handen er niet afschroeven, hoe graag ze dat soms ook zouden willen. De regels rondom hands zijn sowieso multi-interpretabel en het wordt alleen maar ingewikkelder als de regels steeds aangepast worden.

Was dit een penalty? Het hangt er vanaf welke scheidsrechter de fluit hanteert. Precies dat zegt genoeg over het gebrek aan duidelijkheid wat de regels betreft. Een tweede gele kaart voor Veltman was in ieder geval dubbel zwaar gestraft. Twee rode kaarten en een penalty tegen in één actie. Dat heb ik nog nooit gezien…

Hoe kon dit in vredesnaam gebeuren? De VAR is toch ingevoerd om de scheidsrechter letterlijk terug te fluiten als deze ernaast zit? Een adequate VAR had ons hier een hoop ellende bespaard.

Ondanks de pech op Stamford Bridge heeft Ajax over geluk niet te klagen in groep H. De ploeg begon de groepsfase met twee heerlijke 3-0-overwinningen op Lille OSC en Valencia, maar daarbij kwam ook wel wat fortuin kijken.

De gemiste penalty van Valencia en diverse ballen op het aluminium vielen in het voordeel uit van Ajax. Ik was na die twee duels bang dat ons geluk wel zo’n beetje opgebruikt was. Dat bleek in de thuiswedstrijd tegen Chelsea al. Een onterecht afgekeurde goal van Promes in een typische 0-0-wedstrijd die we door een late goal toch nog met 0-1 verloren.

We leken in de eerste helft op Stamford Bridge weer een nieuwe portie geluk aan te boren met die twee eigen goals, al werd natuurlijk vooral geweldig gevoetbald. Halverwege de tweede werd alles anders. Wát een rampspoed.

Er leek geen vuiltje aan de lucht na de 1-4 van Donny van de Beek. Die vierde Ajaxtreffer werd overigens ingeleid door een goede verdedigende actie van Veltman. Voor hem wil ik wel een lans breken.

Ondanks de pech op Stamford Bridge heeft Ajax over geluk niet te klagen in groep H

Wat gingen veel mensen op sociale media weer los op hem... Natuurlijk veroorzaakte hij de eerste strafschop met een onhandige tackle, zeker. Maar ik hoor niemand dat Chelsea zonder problemen het middenveld kon oversteken. Daardoor stond Veltman tegen een overtal aan aanvallers en middenvelders en kon weinig anders doen dan aan de noodrem trekken.

Sowieso speelt hij, sinds zijn terugkeer na een hele zware blessure, heel degelijk. Hij verdient in mijn ogen veel meer krediet dan kreten als ‘opzouten’, ‘weg ermee’ en ‘zet maar op de transferlijst’.

Ik kreeg the day after Chelsea-uit meerdere vragen over hoe ik de wedstrijd beleefd heb. Elke keer voel ik dan de woede weer opborrelen en hoor ik mezelf weer wanhopig ‘hoe kan dit nou’ roepen in een volle kroeg.

Zonde, want veel liever denk ik aan hoe ontzettend trots ik ben op mijn club en op de negen Dapp’re Strijders die de laatste twintig minuten vochten als leeuwen om in elk geval een punt veilig te stellen.

Dat maakt onze uitgangspositie voor de laatste twee poulewedstrijden een stuk beter!