En leeg blijft het uitvak. Heel erg leeg. Het voelt als onrecht, zoals er wel meer onrechtvaardig voelt tijdens de krankzinnige wedstrijd die Chelsea en Ajax op de mat leggen. Woede, teleurstelling en trots vechten na het laatste fluitsignaal met elkaar om voorrang, waarna de emotie trots voorzichtig als winnaar uitgeroepen kan worden.

Het is sowieso ronduit gek om een Europese awayday buiten het stadion te beleven. Bijna koop ik die middag nog een kaart. Op Leicester Square hangen fluorescerend gele bordjes met de tekst ‘tickets Chelsea - Ajax'. Navraag leert dat je een slordige 150 Britse pond moet neertellen.

Heel even is er twijfel, maar de keuze valt toch op kijken in de kroeg. Gedeelde smart is immers halve smart. Zo’n drie uur voor de aftrap komen we aan bij de Hems Dutch Café Bar. Het staat al ramvol Ajacieden. We maken ons eigen uitvak wel.

De trots op Ajax overwint deze dinsdagavond in Londen vrijwel elke andere emotie

De sfeer is ronduit goed. Nummers van Hazes klinken, evenals de glazen bier. Een Amsterdamse vlag hangt voor het raam en de hele boel wordt bestickerd. ‘Mijn Stad’ wordt aangeheven en het clublied schalt door de tent. Borden met frikadellen worden goed aangenomen en de tijd gaat plots snel. Voor we het weten klinkt de Champions League-hymne.

Tijdens de krankzinnige wedstrijd juichen we, springen we en zingen we. Voor Ajax Amsterdam. De eensgezindheid is heerlijk groot. We raken uitzinnig van het zinderende spel van ons cluppie en worden uiteindelijk ronduit chagrijnig en boos van de beslissingen van die rare Gianluca Rocchi… Hoe kan dit nou allemaal?

Na het laatste fluitsignaal gaan de tv-schermen vrij snel op zwart. De kroeg wordt rustig schoongeveegd. Napraten doen we in een kroeg verderop. Ook hier stroomt de hele toko al snel vol Ajacieden. Niemand raakt uitgepraat over de wedstrijd die we zojuist met open mond hebben bekeken.

De teleurstelling is groot. De woede eveneens. Maar wie ik ook spreek: de trots op Ajax overwint deze dinsdagavond in Londen vrijwel elke andere emotie.