Dat klinkt heel soft, maar ik voelde me juist hardcore. Mijn Ajax, ooit de beste van de wereld maar afgezakt naar een Europees lachertje, staat aan de vooravond van iets grandioos. En daar werd ik sentimenteel van. Nu pas snap ik hoe speciaal het was dat ik de Champions League-finales tegen Ac Milan en Juventus bewust als supporter heb meegemaakt.

U kunt het stom toeval noemen, zelf ben ik ervan overtuigd dat het zo heeft moeten zijn. Ik ben geboren in 1985. Het WK voetbal van 1994 was mijn eerste bewuste tijd als voetballiefhebber. In de nachtelijke uren zat ik samen met vaders onder het genot van een beschuitje met kaas en een kop thee te kijken naar de verrichtingen van Oranje in Amerika. 

Na dit WK ging ik als negenjarig nieuwbakken kereltje op dezelfde voet verder met het volgen van Ajax. En eerlijk, ik had me geen beter seizoen kunnen wensen. Als een jongensboek, zo zou je het kunnen omschrijven. Eigenlijk is het te bizar voor woorden, als klein Nickje volg je voor het eerst bewust de verrichtingen van je favoriete club en prompt zijn ze de beste club ter wereld.

Wat als nadelig gevolg had dat ik niet dacht dat we konden verliezen. Nu deden we dit ook maar mondjesmaat, maar de eerste vier verliesbeurten staan me nog helder op het netvlies. Mijn Ajaxbeulen, zo noem ik ze. Mike Obiku. Henry van der Vegt. Milco Pieren. Kristof Warzycha. Dit waren de heren die mijn Ajax de das omdeden. Om dit trauma enigszins te verwerken, heb ik vier hamsters gekocht, deze vier diertjes de namen gegeven van de hierboven genoemde heren. 

Mochten we de finale winnen, dan slaap ik die nacht weer onder mijn Ajaxdekbedovertrek.

Om vervolgens de vier beestjes door een papierversnipperaar te halen. U moet weten, dat lucht op. Ik had bij de lokale dierenhandel ook nog een bestelling geplaatst van elf ratten, die ik eerst vol met epo wou stoppen, zwart/witte strepen op hun vachtje wou schilderen en daarna als levende Voodoo-poppen wilde gebruiken bij wedstrijden van Juventus. Inclusief hete breinaalden en een Afrikaanse paringsdans. Mijn moeder vond dit alleen wel iets te ver gaan, dus zie ik hier - voorlopig – vanaf.

Vanaf die gloriejaren is het een poosje niet zo lekker gegaan met mijn Ajax. Meer dan eens kwam het voor dat we in de voorronde van de voorronde voor de voorronde Uefa Cup werden uitgeschakeld door wereldberoemde clubs als Lausanne Sports. Het was soms even doorbijten, dit maak je dus blijkbaar ook mee als supporter. 

En nu? Nu gaan mijn gedachten weer heel vaak terug naar de momenten die ik beleefde als puber in wording en kersverse Ajacied. De gloriejaren in Nederland, Europa en ver daarbuiten. De vergelijkingen zijn eng. Heel eng. Opnieuw een dozijn vol talentvolle spelers uit de eigen jeugdopleiding. Opnieuw een trainer met een eigen kijk op voetbal, wel een kijk die ik als Ajaxsupporter een warm hart toedraag.  

In 1996 moest ik huilen om het doelpunt van Henry Van der Vegt namens Willem II tegen Ajax, heel zachtjes daalden mijn kinderlijke tranen neer op mijn rood-witte Ajax dekbedovertrek. Nu, twee decennia later, laat Ajax mij weer huilen. Mijn Ajaxdekbedovertrek is intussen vervangen voor een kekke, groene variant van IKEA, maar mochten we de finale winnen, dan slaap ik die nacht weer onder mijn Ajaxdekbedovertrek. En laat ik mijn tranen opnieuw neerdalen op het kussen. 

Niet van verdriet, maar wederom van vreugde.