Door Rick Klumper

Ruim 900 kilometer is de afstand, een plaats in de finale van de Europa League de inzet. Lyon is net te doen met de auto en een mooie gelegenheid om samen met vrienden onze jongens naar Stockholm te schreeuwen. Toegangskaartje gekocht, vervoer geregeld en een hotelletje geboekt, met een 4-1 voorsprong op zak kon ons niks gebeuren.

We begonnen fantastisch, met een 0-1 voorsprong gingen we de rust in. Toch? Niet dus. Zal je altijd zien, maken die Fransen net voor rust de 1-1. En zelfs de 2-1. De tweede helft leek uren te duren en de spanning was om te snijden. Donny van de Beek raakt het houtwerk, het wordt alsof het allemaal nog niet spannend genoeg was zelfs 3-1 en de bal gaat in de voorlaatste minuut nog een keer rakelings langs de paal.

We zouden toch niet die hele terugreis moeten maken zonder finaleplaats? Ruim 900 kilometer lang zouden we toeteren, Hazes zingen, schreeuwen en juichen. Gelukkig was daar het verlossende eindsignaal. Een explosie van geluid, geluk en alles wat daarbij hoort. Mensen die elkaar een paar uur kenden vlogen elkaar in de armen, iedereen was door het dolle heen en bij een enkeling stroomden de tranen zelfs over hun wangen. We gaan naar Stockholm!

Ik hoop dat je een mooie vrijdagavond hebt gehad, gap!

De volgende dag gingen we toeterend, Hazes zingend, schreeuwend en juichend weer richting Amersfoort, precies zoals we het ons hadden voorgesteld. Nagenieten van Matthijs de Ligt, pratend over de die ene bal voorlangs en dat 2017 het jaar zou worden wat iedereen zich zal herinneren om het Europese succes van Ajax, in plaats van het kampioenschap van Feyenoord. Maar het mooiste moest nog komen...

Na een paar uur rijden moest het feest even onderbroken worden om bij te tanken, letterlijk en figuurlijk. Ik sta in mijn Ajaxshirt in een tankstation ergens aan de A31 tussen Dijon en Nancy, met een veel te duur broodje in mijn hand, als er een man in een Ajaxshirt binnenkomt. “Mooi shirt heb je aan,” roep ik hem toe. Hij rent op me af, begint me te knuffelen en tussen het huilen door, roept hij: “Wat ben ik blij dat ik jou zie, gap.”

Enigszins verbaasd zeg ik tegen hem dat het zo lekker is dat we naar Stockholm gaan en dat we het zo onnodig spannend hebben gemaakt. “Wie heeft er eigenlijk gescoord voor Ajax,” zegt hij. Nog verbaasder dan eerst roep ik de naam van onze Deense spits en vraag of hij de wedstrijd dan niet heeft gezien. Misschien een domme vraag, maar zo vlak boven Lyon in een Ajaxshirt mag je daar toch wel van uit gaan, leek me zo.

De man wordt emotioneel. Hij legt uit dat hij aan het werk is als vrachtwagenchauffeur, net terugkomt uit Turijn en al de hele dag zijn Ajaxshirt aan heeft. En dat ‘z’n wijf alles alles opgenomen’. Bij thuiskomst zou hij niet zeggen dat hij de uitslag al weet, want dan mag hij pas morgen kijken.

Overdonderd en stiekem toch ook een beetje emotioneel verlaat ik het tankstation. Wat zijn we toch een fijne club. Ik hoop dat je een mooie vrijdagavond hebt gehad, gap!