Door Johannes Rutgers

Zelf had ik in die 34ste minuut nog niet het gevoel dat de buit binnen was. Kasper zal het waarschijnlijk hebben geweten dat er iets moois aan zat te komen. En hoe. Er kwam nog meer. Veel meer. Vier goals, een fantastische wedstrijd, een geweldige sfeer.

Na de 3-0 kwam ook bij mij het vertrouwen. En dat niet alleen: vooral ook een honger. Niets meer te wensen, wel meer willen. Ik voelde me Rupsje Nooitgenoeg. Omdat deze wedstrijd van mij nog een uur mocht duren, en daarna nog een. Ik hoopte op nog veel meer adrenaline-rushes, voorzetten, geweldige tackles. Ik zag er nog meer goals in vliegen. Lyon aan gort gespeeld naar adem snakken. Want ook Ajax 1 was een Rupsje Nooitgenoeg.

Op een avond als deze zou je zelfs willen dat het hele seizoen nog twee maanden duurde.

Op een avond als deze zou je zelfs willen dat het hele seizoen nog twee maanden duurde. Omdat Ajax dan alles zou weghappen wat er weg te happen is, tot een schaal aan toe. Zo’n gevoel. 

Voor wie de kinderboekenklassieker Rupsje Nooitgenoeg niet kent: op maandag eet het bewuste rupsje zich door een appel, op dinsdag gaan twee peren eraan en woensdag drie pruimen. Zo gaat hij maar door en door.

Dan komt er een dramatische wending: het rupsje krijgt buikpijn. Hij maakt een cocon en blijft daar stilletjes in zitten. Maar zoals het in een kinderboek hoort – sorry voor de spoiler – komt het goed. Uit die cocon komt... een prachtige vlinder.

Goed, ik trek de vergelijking dan ook maar door. En zie dat Rupsje Ajax thuis Feyenoord smakelijk weg kauwde, Kopenhagen opsmikkelde en Schalke verorberde. Laten Excelsior, Groningen en PSV uit dan maar die cocon zijn.

Dan mogen jullie zelf de datum raden waarop Ajax zich gaat ontpoppen.