We, collega Mike en fotograaf Stanley, zijn ruim op tijd bij het stadion. Wel zo verstandig, want op de een of andere manier is de perszaal nooit in een keer te vinden. Of je nou in Barcelona, Kiev, Warschau of Lyon bent, het is altijd flink zoeken. Maar ach, zo zie je nog eens wat van het stadion. Tot zover gaat alles volgens plan.

Eenmaal in de perszaal – die veel weg heeft van een collegezaal – valt me al op dat het druk is. Dat betekent: zorgen dat je de microfoon snel in handen krijgt, voor je het weet is de tijd om en is je kans verkeken. Dat zou zonde zijn, want voor verkeken kansen ben ik niet in Lyon.

Ajax speelt niet dat het rustig is, het gedraagt zich er echt naar.

Al snel heb ik contact met perschef Miel Brinkhuis en hij geeft meerdere keren aan dat de microfoon mijn kant op moet. Maar de microfoonmevrouw – een typisch Europees fenomeen, bij nationale wedstrijden is een harde stem voldoende – werkt niet mee. Ze kiest haar eigen route, het zal de Franse slag zijn. Daardoor zorgt ze er wel voor dat ik mijn vragen niet kan stellen.

Gelukkig gunt de perschef me een tweede kans. Ik kan wel even na de training langs het veld mijn vragen stellen. Bij een club die onder hoogspanning staat gebeurt dat niet, Ajax is ontspannen. Het mag dan gaan om de return in de halve finales van de Europa League, niemand binnen de club laat zich gek maken.

Dat is goed, maar het is net zo goed knap. Ajax speelt niet dat het rustig is, het gedraagt zich er echt naar. Ik vind het prettig om te merken. Vooral omdat ik al een week een grote brok nervositeit ben, zoals zovelen. Maar Ajax blijft gewoon zichzelf, het blijft lekker normaal doen.

Dus eigenlijk moet ik de microfoonmevrouw dankbaar zijn. Dankzij haar heb ik gezien hoe ontspannen er wordt toegeleefd naar Olympique Lyon - Ajax. Dat is voor mij ook weer geruststellend.

En nu maar kijken of ik na het duel de microfoon wel te pakken krijg. Of liever nog: dat ik weer een ontspannen en blij Ajax tref.