Mijn eerste neiging bij het bladeren door de geschiedenisboeken van Ajax is terug te gaan naar de laatste Europese halve finales die Ajax speelde. Dat was twintig jaar geleden. De teletijdmachine staat dan toch iets te laat afgesteld.

Alles rond Ajax was in dat seizoen onder Louis van Gaal anders dan nu. In 1997 namen we als Ajaxsupporters afscheid van een fantastische periode onder de bezielende leiding van Louis van Gaal. De Arena was nieuw, het gras groeide niet en zelfs een live-optreden in het stadion van de Amsterdamse band De Dijk, met het hitje van toen ‘Laat het vanavond gebeuren’, hielp niet.

Juventus poetste Ajax eraf, met 1-2 hier en 4-1 in Turijn. Als we de teletijdmachine instellen op vijf jaar eerder, 1992, komen we in een tijd dat Ajax meer overeenkomsten vertoonde met de club nu - ook al is het langer geleden.

Ajax was in opbouw. De technisch architect heette Louis van Gaal, waar nu Peter Bosz aan de tekentafel staat. Ajax deed het met een mix van jeugd (dat is altijd al zo) en redelijk ervaren krachten. Denk aan Frank de Boer en Michel Kreek, gecombineerd met Danny Blind en Stefan Pettersson.

Ajax won de Uefa Cup door grote honger, een ambitieuze trainer, veelbelovende talenten en een beetje geluk.

De grootste overeenkomst: Ajax had in die jaren honger. Een niet te stillen zucht naar succes, vooral ook Europees. En dat kwam allemaal samen en tot een uitbarsting in een zinderende tweestrijd met Torino. Eerst uit, toen thuis. Het toernooi om de Uefa Cup (nu zeg je Europa League) werd beslist met een dubbele finale.

In het Stadio Delle Alpi gaf Wim Jonk met een geweldige treffer na een kwartier aan: wij komen om de beker te winnen. Met een ijskoud benutte penalty van Stefan Pettersson en twee goals van Walter Casagrande was de uitgangspositie (2-2) voor de return prima voor de Ajacieden.

Op 13 mei 1992 moest het gebeuren. En het gebeurde ook. Het Olympisch Stadion is bijna nooit meer zo gespannen en sfeervol geweest als die avond. De terechte oproep van gisteren van de F-side aan supporters om 90 minuten lang alles te geven, morgen in de Johan Cruijff Arena tegen Olympique Lyon, was in die dagen nog niet mogelijk. De enige sociale media was het onderlinge gesprek.

Stanley Menzo had tijdens de gierend spannende return een engeltje op de lat, Pettersson eindigde in een ambulance (arm uit de kom) en het duel eindigde in 0-0. Het spannendste doelpuntloze gelijkspel ooit. Voor mij toch zeker.

Ajax won de Uefa Cup door grote honger, een ambitieuze trainer, veelbelovende talenten en een beetje geluk. En met de hulp van een grote schare Ajacieden met sjaaltjes, vlaggen en niet aflatende vocale ondersteuning.

Veel is toch hetzelfde, als we de klok 25 jaar terugdraaien. Laten we hopen dat alles klopt de komende dagen.