Eigenlijk begonnen de momenten om te onthouden al eerder. De gekmakende spanning is het startpunt van mijn herinnering aan 3 mei 2017. Het was vreselijk, het was niet te doen. Maar toch is het zo lekker. Ik ga met alle liefde van de wereld naar een potje tegen pak 'm beet Go Ahead Eagles, daar kan ik echt gelukkig van worden. Maar een wedstrijd als die tegen Lyon beheerst meer dan 24 uur van mijn leven. Dat heb je soms nodig als supporter.

Gevolg van die spanning was wel dat ik al voor de wedstrijd stond te stuiteren. Aan het begin van de dag had ik nog wel wat afleiding omdat er stukjes moesten worden getikt. Toen ik eenmaal naar buiten ging, was ik niet meer te houden. Ik moest m'n energie kwijt, ik moest mijn spanning kwijt. Gelukkig kon dat in het stadion.

Er waren geen individuen meer op de tribune, we waren allemaal één.

Zeker na de 25e minuut, na de 1-0 van Betrand Traoré. Wat een gekkenhuis! Het was zelfs zo erg dat ik even een moment van rust nodig had om bij te komen. En op dat moment bedacht ik me: ik moet dit onthouden, ik moet dit onthouden.

Met natte oogjes zag ik de pure vreugde bij de ruim 50.000 Ajacieden. Waar ik ook keek, ik zag iedereen springen en zingen. Of het nou de korte of lange zijde was, iedereen deed mee, iedereen ging uit zijn of haar dak voor de club waar we allemaal zo van houden.

Er waren geen individuen meer op de tribune, we waren allemaal één. Na de 2-0 vloog ik in de armen bij de voor mij onbekende buurman. Bij de 3-0 gaf ik een high-five aan jochies van een jaar of twaalf die een rij lager stonden. Sorry nog dat ik in m'n enthousiasme bijna jullie handen doormidden sloeg.

Die jochies waren trouwens zowat het fanatiekst van het hele vak. Af en toe de boel opzwepen, geen remmingen, gewoon lekker gaan. Ook daar heb ik van genoten, het deed me een beetje denken aan toen ik zo oud was. In die tijd speelde Ajax ook nog wel eens een halve finale, maar ik was er nooit bij. Zij wel, ze maakten het maar mooi mee.

We maakten het allemaal mee. Een herinnering voor de rest van ons leven. Waar het dit seizoen ook eindigt, dit pakken ze ons niet meer af. Zelfs als het nog misgaat in Lyon – wat ik niet helemaal uitsluit – doet dat weinig af aan hoe mooi en bijzonder deze avond was.

Of zoals Rinus Michels ooit zei: we zullen het nooit, nooit vergeten!