“Met Nick kon je enorm lachen, maar dan moest je hem wel kennen. Anders had je een slechte aan hem.”

“Nick sprong af en toe onverwacht, dwars door een raam, bij mensen de woonkamer binnen. Men accepteerde dat. Sterker nog, je was trots.”

Sinds donderdag houd ik mijn Twitter-tijdlijn nauwlettend in de gaten om te zien of versjes van deze strekking erop verschijnen. Het zijn absurdistische Dijkshoorn-versjes, die de schrijver in 2012 op het medium introduceerde. De veelal verschenen 140-tekens kregen het stempel Klaas: vernoemd naar zijn vaak uitgelaten vader. Klaas vervang ik vaak voor andere personen. Nu is het tijd voor Nick. Onze Nick. Nick Viergever. In ieder geval voor dit seizoen de nieuwe cultheld.

Toen Nick in de zomer van 2014 de overstap van AZ naar Ajax maakte, wist ik niet goed wat ik ervan moest denken. Een überdegelijke 5 havo-leerling uit Anna Paulowna die, met de Eastpackrugtas nog om zijn schouders, de stap naar de grote stad maakte.

De omhaal tegen Schalke 04. Op z’n Dijks' naar voren sprinten. Daarom verdient Nick zijn eigen Nickjes.

Het verhaal gaat dat Mounir el Hamdaoui bij de eerste kennismaking vroeg naar zijn plek in de kleedkamer, en Luis Suarez vervolgens naar het toilet wees. Bij Nick zal het nog vernederender zijn geweest. “Hallo allemaal. Ik ben jullie nieuwe klasgen... uhhh teamgenoot. Waar zet ik de tas neer? In de locker? Meneer De Boer, waar vind ik ons trainingsschema? Magister?”

Nick is inmiddels getransformeerd. In zijn eerste twee jaar bij Ajax was hij een typische dertien-in-het-dozijn-speler onder Frank de Boer. Af en toe een basisplek. Braaf de bal breed schuivend. 43 wedstrijden. 2 doelpuntjes. De saaie voetballer in optima forma. Geprogrammeerd voor het bureaucratische, risk managment-veldspel: precies zoals De Boer het steeds voor zich zag.

Nick is dit seizoen de belichaming geworden van de attractieve impulsen van Bosz. De meest grijze speler uit de selectie werd ook een echte avonturier. Als linksback en centrale verdediger. Nick doet dingen die hij zelf niet eens voor mogelijk had gehouden. Het als spits doorjagen bij het afgeslagen schot tegen Legia Warschau. De omhaal tegen Schalke 04. Op z’n Mitchell Dijks' naar voren sprinten. Daarom verdient Nick zijn eigen Nickjes.

“Nick kwam ooit Miles Davis tegen op de Ceintuurbaan. Sloeg hij hem op zijn achterhoofd met een pot verf. Een week later nam Miles Kind of Blue op.”

“Nick had een zwak voor gloeilampen. Ging hij zitten schudden tot ze het weer deden. Dat vergeten mensen nog weleens, die kant van hem.”

“Nick was soms graag even alleen. Daar zaten wij dan naar te kijken, met zijn 34-en. Was je toch jaloers.”