Dat voorbereiden mislukte hopeloos, want telkens als ik het probeerde in te beelden, voelde ik meteen de energie van donderdag en zag ik blije Ajacieden voor me. En kwam het gevoel boven dat Ajax met dezelfde energie tegen Schalke 04 dit armetierige PSV met gemak zou wegvegen. We weten hoe het afliep…

Het verliezen van zo’n belangrijke pot, voel ik overal. Niet alleen in mijn gemoedsrust, maar ook fysiek. Wat is dat toch, dat fan zijn van je favoriete club, dat je het in lijf en leden kunt voelen? Omdat verliezen verre van leuk is, stop ik herinneringen eraan meteen maar in de diepste achterkamers van mijn brein om nooit meer op te rakelen.

Als je er onverwachts toch aan wordt herinnerd, doordat je een krant openslaat of omdat je collega's denken leuk te zijn, dan kiest het lichaam vanuit de fight-or-flight reactie regelmatig de eerste. Je wordt chagrijnig en hebt de behoefte een boksring in te stappen. Althans, zo voelt dat bij mij wel eens.

De roze bril is helaas wat gebarsten, dus ik zie weer als alle anderen. Behalve dan mijn Feyenoordcollega's.

Het tegenovergestelde gevoel is nog maar zo bizar kort geleden. Een zelfde intense ervaring, maar waarbij je euforisch bent en iedereen om je heen wilt knuffelen. De blijdschap als jouw club wint, is een genotmiddel van ware proporties, een gevoel dat aan iedereen gegund is. De winst van Ajax in Gelsenkirchen, en vooral de wederopstanding vanuit een kansloze situatie, maakte in de kroeg dan ook behoorlijk dierlijke gevoelens los.

Als een soort primaten in Jack van Gelderstijl – ja ,ja, jaaaaa… jaaaaaaa… jaaaaaaaaaaaa, jajaaaaaa! – stonden we met z’n allen vier minuten lang als idioten op en neer te hossen en uit ons dak te gaan. En toen viel die tweede goal en begon het riedeltje opnieuw. Als ik de beelden van de Ajaxsupporters bij Schalke 04 zag, en het mooie radiofragment van de goals beluister, dan zie ik diezelfde oergevoelens prevaleren.

Na een korte nacht, moest ik de vrijdag al vroeg op kantoor zijn voor een meeting met drie vrouwelijke collega's. Pas toen realiseerde ik me dat er mensen zijn die dit genot totaal niet kennen en de gebeurtenis volledig hadden gemist. Met het openen van de vergadering ging men over tot de orde van de dag. Voor mij, en zeker weten heel veel Ajacieden die ochtend, was het een wereld van verschil. Eentje die er bijzonder aangenaam uitzag door de roze Europa League-bril.

Die roze bril is nu helaas wat gebarsten, dus ik zie weer als alle anderen. Behalve dan mijn Feyenoordcollega's, die hun geluk niet op kunnen. Ze hebben er, zoals we weten, natuurlijk een tijdje op moeten wachten. En als ik er zo over nadenk, is het onmogelijk om mijn gevoel van drie achtereenvolgende net-niet-titels keer zes voor te stellen zoals ze in Rotterdam doorstaan.

Het verlangen daar was eigenlijk als één onoverkomelijke steenpuist die op knappen stond. Oergevoelens met een natuurkracht van jewelste. Tegen dat soort natuurwetten was dit seizoen helaas geen branie of mooi spel uit Amsterdam tegen opgewassen.