Door Herman Voogsgeerd

We waren mooi op tijd en namen een ijscoupe op het terras waar Peter Bosz en Marc Overmars met elkaar zaten te praten. Bosz. De naam die veel scepsis opriep bij de supporters. Oud-Feyenoorder en als trainer geen grote prestaties op zijn cv. Wat moet hij bij de Amsterdammers die niet meer willen wachten op een 34ste titel en, vooral ook, weer met plezier naar het stadion wilden?

“Hmm, waarom hij,” dachten velen. Ik moet bekennen dat ik ook tot die groep behoorde. Gelukkig hebben supporters niet zoveel invloed dat ze kunnen bepalen wie er voor de groep komt te staan. Maar goed ook. We moesten hem maar eens de kans geven, dacht ik uiteindelijk. 

Een uurtje later zou de training beginnen, even verderop, in het gehucht Hippach. Voor vertrek nog snel naar het toilet in het hotel, daarbij voorbijkomend aan Jasper Cillissen, voorlopig onze eerste doelman. Althans, dat was het vermoeden. Hoe anders het zou verlopen, weten we inmiddels. 

Onder een stralende zon en aangename temperatuur stapten we in de auto, en de spelersgroep op de fiets, richting onze eerste kennismaking met het uitstekende veld van de plaatselijke voetbalclub. Op enkele meters afstand van ons werkte de groep zich in het zweet. Ik besef nu dat wat ik zag de basis is geweest voor het huidige niveau. 

Deze eerste training was anders. Intensiever op een of andere manier.

Ik heb veel trainingen gezien tijdens het jaarlijkse kamp in De Lutte. Deze was anders. Intensiever op een of andere manier. En direct al zichtbaar in de partijvorm: de vijfsecondenregel. De start van he seizoen was matig, maar als ik nu zie waar de groep naartoe is gegroeid, kan Bosz wat mij betreft niet meer stuk. Een diesel die op de juiste snelheid is gekomen. 

Tijdens de nabeschouwing van Ajax - Schalke 04 kon zuurpruim Johan Derksen het niet laten om toch het een en ander op te merken. Als het kampioenschap er niet komt en de halve finales in de Europa League het eindpunt blijken, heeft Bosz niets bereikt en moet er een vraagteken achter zijn naam komen. Bullshit! 

Bosz weet als geen ander dat er bij Ajax prijzen moeten worden gewonnen, maar mijn prijs is al binnen. Na de enkele competitiewedstrijden die ik bezoek en de thuisduels met Legia Warschau en FC Kopenhagen, hoeft er van mij geen vraagteken achter de naam Bosz. Ik kan weer genieten van Ajax, met als hoogtepunt de overwinning op Schalke 04. 

Afjagen, werken voor elkaar, technische hoogstandjes, prachtige doelpunten. Het Ajaxgen is terug! Als het nu niet lukt om een prijs te pakken, zal de gedachte zijn dat het volgend seizoen absoluut gaat lukken. Dat wordt zelfs de grote verwachting.

Bosz heeft alle kritische geluiden bij zijn aanstelling inmiddels volledig de kop in gedrukt. Los van de uitslagen op bezoek bij Schalke en PSV kan ik weer met opgeheven hoofd zeggen dat ik Ajaxsupporter ben. En dat was in Twente lange tijd niet mogelijk zonder spottende glimlach.