Je kon zondag een groen autootje uit de richting Hilversum naar Amsterdam zien rijden. De snelheid was iets te hoog. Dochter en ik hadden vooraf vananaarbeter.nl uitgebreid gecheckt. We konden beter niet te laat komen op zo’n schitterende dag. Met die A1, met al die wegwerkzaamheden... De klassieker. Ze kijkt er al tijden naar uit, maar het is nog wat te vroeg om haar mee te nemen naar het stadion.

Dus bracht ik dochterlief eerst naar huis, waar ze zich volledig ging installeren voor Fox Sports. Met een vriendinnetje uit haar klas checkte ze of Ajax de klus ging klaren. Voor het eerst zag ik bij haar iets dat op wedstrijdspanning leek. Grappig. Het gevoel dat mij soms verteert op dit soort dagen. Ze krijgt daar blijkbaar toch iets van mee.

Voor het eerst zag ik bij mijn dochter iets dat op wedstrijdspanning leek. Grappig.

Met piepende banden haal ik mijn schoonpa op om naar de Arena te gaan, het blijft zo allemaal een beetje in de familie. We zitten naast elkaar – al jarenlang en ik hoop nóg jarenlang – en ik hoop dat dochter daar in de toekomst ook een klassieker gaat zien.

Maar eerst terug naar zondag. BAM! Lasse Schöne knalt Ajax al in de eerste minuut op voorsprong. Juichen, springen, alles! Pling. Berichtje op mijn telefoon. Dochter heeft razendsnel een Snap verstuurd. Ook naar mij. Een fotootje van haarzelf, met een Ajaxpetje op, hondenoortjes erboven. “Joehoe! Ajax op 1-0!!!” Een berichtje dus, helemaal in de nog jonge traditie van Snapchat.

Als het rust is en Ajax op een fijne 2-0 staat – ik aanschouw de beste wedstrijd van deze ploeg sinds Bosz – zie ik op mijn telefoon dat mijn dochtertje op Instagram is. Daar laat ze zien wat een voordeeltje is van thuis kijken. Broodjes erbij, drinken en ondertussen sociaal contact houden met Instagramvrienden en -volgers. Zo kan het ook.

Terug thuis zie ik dat de dochter best blij is. Maar toch ook weer niet. Vooral voor mij is ze vrolijk. Desgevraagd wil ze best uitleg geven. Kasper Dolberg deed niet mee. En dan is Ajax eigenlijk al sowieso niks. Dus...